ACIMASIZ [ TAMAMLANDI ]

S O N

Bölüme başlamadan önce bu güzel kapak için Sayyldzx e çok teşekkür ediyorum bu arada onun KOĞUŞ-7 Kitabını şiddetle tavsiye ediyorum. Kitabına göz atmayı unutmayın. ❤

Medyada hazan vakti şarkısı var onunla birlikte okuyun.!

Ateş'in ağzından

Çaresizlik

Yıkılmışlık

Kaybetmişlik...

Hepsini barındıran bu kalbim atmayı bırakmıştı.

Hayat durmuştu, zaman kavramı yok olmuştu sanki. Aklım bir köşeye sıkışmıştı. Kalbim bir mızrak tarafından delik deşik ediliyordu. Uykusuz gözlerim yorgun olan bedenime daha çok yükleniyor üzerimdeki ağırlık nefes almamı zorlaştırıyordu.

Önümdeki görüntüye yanarak kavruldum ben. Küllerim savruldu göğe doğru. Benim göğüm onun aydınlanan yüzüydü. Sikik hayatıma girip anlam katan bu kadın benim her şeyimdi. Süregelen bu yaşamda tek vazgeçirmezim olmuştu.

Öyle anlar vardı ki; nefes haram oluyor iki dudağımızın arasından süzülürken alamamak üzere veda ediyoruz. Koca bir denizin dibinde çırpınarak veriyoruz son nefesimizi. Nefesimiz tükeniyor, ciğerimiz ateş olup yanarken doğduğumuz anda attığımız çığlığın sebebi olan nefes yine istila edemiyor bedenimiz.

Muhtacım ciğerleeime yerleşecek olan bir yudum nefese...

Benim nefesim oydu. O bittiğinde bende bitecektim. Bu böyleydi ve şimdi kural gereği böyle olacaktı.

Ben ona muhtaçtım. Muhtaçtım yüreğimdeki yangını avuçlarında söndürecek olan kadına.

Hasretim onun ruhuna.

Karşımda ruhum dediğim kadının, yüreğinde bir adam var. Bağrımdaki yanan ateşin sahibine sahip bir adam var. Ne zormuş bir ruha bağlanmak. Yaşadığım her ana sahip olmuş bir kadını kaybetmek...

Öyle bir yıkım ki bu; her an yeşerecek diye ümit ettiğimiz hayalerin gözlerinizin önünde cayır cayır yanması gibi. Yüreğinizi söküp ellerinizle ateşe tutmak gibi. Alevler yüreğinizi ele geçirip küle döndürmesi ve sizin buna seyirci kalması gibi.

İçimdeki tarifi edilmez acıyı her nefeste biraz daha büyütüyordum. Benim kadınım her şeyi yakacak o yangını benim ruhumda başlatmıştı. Ve ben zavallı biri gibi yavaş yavaş alev alıyordum. Onsuz olma korkusu düşüncelerimi acıtıyordu. En beteri de onun can çekişini yavaş yavaş izliyor oluşumdu. Aslında acı insanı var eden şeydir, yok eden ise acıyı bile hissetmediği kalbidir. O ölümü haketmeyecek kadar masum ve temizdi. Ölüm bile gülerdi onun ağladığı her şeye. O tekti, paha biçilmezdi. Sadece onda yandım onda bittim.