"အရွင္မင္းႀကီး က်ေနာ္မ်ိဳးေရာက္ပါၿပီ…."
"ေခၽြ႕ကုန္းကုန္း… င့ါကို နတ္နန္းေဆာင္ဆီ ပို႔စမ္း…"
"ၾကြပါ အရွင္မင္းႀကီး… က်ေနာ္မ်ိဳး လုိက္ပါပို႔ေဆာင္ပါ့မယ္…"
တကယ္တမ္းတြင္မေတာ့ ရွင္ဘုရင္က ေရွ႕ကေန သုတ္သုတ္သြားေနၿပီး ကုန္းကုန္းက မီးပံုးအိမ္ကိုင္ကာ ဘုရင္ေနာက္ အေျပးလုိက္ေနရသည့္ ပံုျဖစ္ေနသည္။ ေခၽြ႕ကုန္းကုန္း မင္းႀကီးဘာေၾကာင့္ ညဥ့္နက္မွ နတ္နန္းေဆာင္ဆီ သြားသည္ကို မေမးရဲ။ သူ႔တြင္ ေခါင္းအပို ပါသည္မဟုတ္။ အေရးႀကီးကိစၥရွိလုိ႔ မင္းႀကီး နန္းေဆာင္အျပင္ ထြက္သည္ဟုသာ စိတ္ထဲ အေသမွတ္ထားလိုက္သည္။ နတ္နန္းေရွ႕ ဂိတ္ဝေရာက္သည္ႏွင့္ နတ္ဆရာငယ္မ်ား အေျပးအလႊားေရာက္လာကာ ခရီးဦးႀကိဳသည္။ ေခၽြ႕ကုန္းကုန္းကို ဧည့္ေဆာင္တြင္သာ ေနရာေပးကာ မင္းႀကီးကိုေတာ့ သူတို႔ေတြ အျခားတစ္ေနရာသို႔ ေခၚသြားၾကသည္။
"နတ္နန္းရဲ႕လမ္းေတြက ဘာလို႔ရႈပ္ေထြးေနရတာလဲ…"
မင္းႀကီးဖူ ဒီေနရာေရာက္တိုင္း အၿမဲေတြးမိသည့္ အေတြးပင္။ လမ္းမ်ားက မွတ္ရခက္ခဲေအာင္ တမင္ေဖာက္ထားသလား ေအာက္ေမ့ရသည္။ လာေနၾကသူ ျဖစ္လို႔ သူ လမ္းမမွားရျခင္းသာ။ တစ္ေနရာအေရာက္တြင္ နတ္ဆရာတစ္ဦးက
"အရွင္မင္းႀကီး…"
"အႀကီးအကဲရွီ အထဲမွာ မင္းႀကီးကို အသင့္ေစာင့္ေနပါတယ္… က်ေနာ္မ်ိဳး အထဲကို ဝင္ခြင့္မရွိေတာ့တာေၾကာင့္ လိုက္မပို႔ေတာ့ပါဘူး…."
မင္းႀကီးဖူ အသင့္ဖြင့္ေပးထားသည့္ အခန္းထဲ ဝင္လိုက္သည္ႏွင့္ နတ္ဆရာက ထြက္သြားသည္။ အခန္းထဲရွိ ေျမြခုႏွစ္ေကာင္ ရစ္ပတ္ထားသည့္ ထိုင္ခံုတြင္ ထိုင္ေနသူက သူ႔ကိုျမင္သည္ႏွင့္ ေနရာမွထကာ
"အရွင္မင္းႀကီး… က်န္းမာပါရဲ႕လား…"
"ရွီေက်ာင္း… မင္း င့ါကို ဘယ္အခ်ိန္ထိ အခ်ိန္ဆြဲထားမွာလဲ…"
"အရွင္မင္းႀကီး… မေလာပါနဲ႔… ဒီေန႔က်ေနာ္မ်ိဳး ျပတာကို ျမင္ၿပီးရင္ အရွင္မင္းႀကီး နားလည္ပါလိမ့္မယ္… ဒီဘက္ ၾကြပါ မင္းႀကီး…"
YOU ARE READING
ၾကင္ယာေတာ္ "မို႔ရန္"
Historical Fictionအခ်ိန္ခရီးသြားျခင္းက တကယ္ပဲ ရွိတာလား.... ပတ္ဝန္းက်င္က လႈပ္ရွားသြားလာေနသည့္ လူမ်ားက သူမကို "ဒါတကယ္ဟုတ္တယ္" ဟု ေျပာေနသလိုလို... မ်က္ဝန္းတို႔ကို မွိတ္လိုက္သည္... "မျဖစ္ႏိုင္တာ..." (BL မဟုတ္ပါ :\ ) (My OC)
