ရသစံုလင္ တ႐ုတ္ဝတၳဳတိုမ်ား

ခ်န္နန္ (အပိုင္း - ၁)

ဝမ္ခ်ဳိ႕အသက္ဆယ္႔ခုနစ္ႏွစ္အရြယ္မွာပဲ မိသားစုထဲမွာေနာက္ဆံုးက်န္ရွာတဲ႔ သူ႔အေဖဆံုးသြားျပန္လို႔
တေကာင္ၾကြက္ျဖစ္ရွာသြားတယ္။ ဆိုေတာ႔ ဘဝနာတဲ႔သူေတြရဲ႕ထံုးစံအတိုင္း ဝမ္ခ်ိဳဟာအသက္ထက္ကိုပိုျပီး
ရင္႔က်က္ျပီး လုပ္တတ္ကိုင္တတ္ရွိေတာ႔ သူ႔ဟာသူေနသြားမယ္ဆိုရင္လည္း ျဖစ္တာပါပဲ ။ ဒါေပမဲ႔ သူ႔အေဖဆံုးခါနီးဆဲဆဲမွာ ဝမ္ခ်ိဳရဲ႕အေဒၚရွိရာ ေတာင္ပိုင္းဟန္ေခ်ာင္ျမိဳ႕ကို သြားေနဖို႔ အထပ္ထပ္မွာခဲ႔တယ္ ။ သူ႔ဟာသူ
ေကာင္းေကာင္းရပ္တည္ႏိုင္ၿပီျဖစ္တ႔ဲသားကို စိတ္မခ်စရာအေၾကာင္းမရွိေပမယ့္ သူ႔ႏွမျဖစ္တ႔ဲဝမ္ခ်ိဳ႕ရ႕ဲ အေဒၚနဲ႔သူ ျပဳထားခ႔ဲတ႔ဲကတိကဝတ္ကို ျပီးေျမာက္ေအာင္ျမင္ေအာင္ ျဖည္႔ဆည္းဖို႔သြားခိုင္းတာပါ ။ အဲဒါကေတာ ႔
တျခားမဟုတ္ေပဘူး ။ ဝမ္ခ်ိဳရဲ႕အေဖနဲ႔ သူ႔ႏွမဟာ သူတို႔အိမ္ေထာင္အသီးသီးက်စကတည္းက သူတို႔ရဲ႕ရင္ေသြးေတြကို ဖိတ္ခ်င္းဖိတ္ကိုယ္႔အိတ္ထဲ ဖိတ္ရေအာင္ ျမန္းထားခဲ႔ၾကတယ္။ တကယ္လဲအခန္႔သင္႔ပဲ သူ႔ႏွမ
မွာ သမီးေလးေမြးလာျပီး ဝမ္ခ်ိဳရဲ႕အေဖဆီမွာေတာ႔ ဝမ္ခ်ိဳကိုထြန္းကားခဲ႔ၾကတယ္။

မၾကာခင္ပဲဝမ္ခ်ိဳရဲ႕ အေဖလည္း တိုင္ယြမ္ေျမာက္ပိုင္းကို တာဝန္က်လို႔  တအိမ္သားလံုးေျပာင္းသြားရကတည္းက ေဆြမ်ိဳးေတြ သိပ္မေတြ႔ ျဖစ္ၾကေတာ႔တာ အခုအကိုျဖစ္သူဝမ္ခ်ိဳရဲ႕ အေဖဆံုးရွာတဲ႔အထိပါပဲ။
ဒါနဲ႔ဝမ္ခ်ိဳလည္း ဖေအၾကီးေျမခ်ျပီးတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပဲ သူ႔အေဒၚရွိရာ ဟန္ေခ်ာင္ျမိဳ႕ကို ခရီးစေတာ႔တယ္။ စိတ္ထဲကလည္း သူေျခာက္ႏွစ္အရြယ္တုန္းကပဲ ျမင္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ သူ႔ႏွမဝမ္းကြဲေလးကို ျပန္ေတြ႕ရေတာ႔မွာမို႔ ေပ်ာ္လို႔ေပါ႔ေလ ။ သူတို႔ငယ္ငယ္ကေတာ႔ ေသးေသးေကြးေကြးနဲ႔ ပိုးဥကေလးလိုႏူးညံ့ျဖဴႏုေနတဲ႔ သူ႔ႏွမေလးဟာ
သူ႔အနားမွာပဲ အျမဲလိုလိုတြယ္ကပ္ေနတတ္ျပီး အတူကစားတိုင္း သူလုပ္သမွ်ကိုမ်က္လံုးဝိုင္းၾကီးေတြနဲ႔ အံ့ၾသလို႔ အထင္တၾကီးရိွေနတတ္တာကို ျပန္သတိရလာတယ္။ သူေတာင္ အသက္ဆယ့္ ခုႏွစ္ႏွစ္ရိွမွေတာ႔ သူ႔ႏွမလည္း ငယ္လွရင္ လပိုင္းေပါ႔။