Bloody

chapter 1

"Σταμάτα το Sindy" ,γρυλίζω ενώ την βλέπω να ανοίγει την μισοσπασμένη πόρτα του παλιού κτηρίου και εύχομαι να μην πεταχτεί κάτι απο εκεί μέσα.

"Έλα μην είσαι φοβιτσιάρα, δεν είναι τίποτα, να, δες!" φωνάζει ενω μπαίνει μεσα στο δωμάτιο που οδηγεί η πόρτα και στριφογυρίζει ρυθμικά τα χέρια της στον αέρα.

"Δεν υπάρχει περίπτωση να έρθω εκεί μέσα. Απορώ πως με έπεισες να έρθω εξ αρχής", λέω .

Γυρίζω το κεφάλι μου για μια στιγμή μόνο για να κοιτάξω αν η πόρτα απο την οποία μπήκαμε σε αυτό το καταραμένο παλιό κτήριο είναι ακόμη ανοιχτή. Για καλή μου τύχη είναι.

Στρέφω το βλέμμα μου πίσω στην Sindy μα δεν ειναι στην θέση που ήταν πρίν μόλις δύο λεπτά.
Σε δευτερόλεπτα νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά και τα πόδια μου να τρέμουν.

Μα πού πήγε;

"Έλα τώρα Sindy! Δεν έχω όρεξη για πλάκες.", φωνάζω με έναν τόνο γκρίνιας και εύχομαι να με ακούσει και να εγκαταλείψει το χαζό παιχνίδι που ετοιμάζει.

Αυτή η ιδέα ήταν άσχημη από την αρχή. Η μανία της αδερφής μου να εξερευνεί χαζοστοιχειωμένα σπίτια είναι τελείως γελοία, θα της το έλεγα αυτό αν την έβρισκα μετά απο εδώ.

Κοιτάζω γύρω μου. Το τοπίο θυμίζει σχεδόν ταινία τρόμου. Μπουκαλάκια πεταμένα παντού στο πάτωμα, παλιές ζωγραφιές κρεμασμένες στους τοίχους και ένα σορό πεταμένοι οροί από εδω και από εκεί, αν σκεφτείς πως κάποτε αυτό ήταν ενα νοσοκομείο, δεν είναι και τόσο τρομακτική η ύπαρξη αυτών εδώ.

θα μπορούσε κανείς να το αποκαλέσει χάος γενικότερα. Θέλω να φύγω.

Αρχίζω να τσιρίζω όταν νιώθω ενα χέρι στο στόμα μου απο κάποιον πίσω απο εμένα. Θεέ μου κάνε να είναι κάποια πλάκα της Sindy, και μετά από αυτό συγχώρεσε με αν την σκοτώσω.

Μένω ψύχραιμη και κλείνω σφιχτά τα μάτια μου προσπαθώντας να απολαύσω τις τελευταίες μου στιγμές ζωντανή.

Ενα δύο τρία.
Ένα δύο τρία.
Ενα δύο...
είναι ενα πράγμα που κάνω όταν έχω στρες εντάξει;

"Δεν νομίζω πως μια κοπέλα σαν εσένα θα έπρεπε να είναι εδώ μόνη της.", ακούω την φωνή να λέει πίσω μου.

Αν πεθάνω σήμερα ας πει κάποιος στην αδερφή μου πως είναι υιοθετημένη.