Getaway • Luke Hemmings

2.8

Negen weken. Dat is de tijd die voorbij is gegaan sinds ik terug ben uit Australië. De dagen zijn langzaam voorbij gegaan, zeker met mijn dikke jetlag.

Het is weer even apart om terug te zijn in mijn oude ritme. Er gaat geen dag voorbij zonder dat ik aan mijn vrienden in Sydney denk. Natuurlijk, het contact is er nog steeds. Het enige probleem is dat ik merk dat ik er niet meer ben.

Aimee heeft elke dag weer een nieuw verhaal te vertellen, maar dat maakt me Australië alleen maar meer missen. Ik voel nu al hoe het contact zachtjes verwatert, zeker met Noor en Noëlle.

Met Ruth gaat het allemaal goed. Ze heeft, net zoals ik, moeite om terug in haar oude ritme te komen, maar het leven gaat door.

Deze twee maanden zijn erg druk geweest op school. Ik merk dat ik een beetje voorloop op alle lessen, wat er voor zorgt dat ik mij elke les weer verveel. Doordat Ruth en ik een maand hebben gemist, voelt het alsof we niet meer bij deze school horen. Niet dat we dat ooit al hebben gedaan, maar nu voelt het een stuk onaangenamer.

"Ik mis je zo erg, Bel," zegt Aimee door mijn computerscherm. We skypen nu al twee uur achter elkaar, ook al is ere en enorm tijdsverschil. Bij Aimee is het midden in de nacht, terwijl het in Nederland pas tegen het begin van de middag aanloopt. Gelukkig heeft Aimee nog een paar dagen zomervakantie, anders zou ze bijna geen slap krijgen.

"Ik mis jou nog veel meer," mompel ik verdrietig terug. We staren elkaar even aan, waarna ik mij weer over mijn wiskunde huiswerk buig. Aimee kletst vervolgens verder over haar vakantie in Adelaide, wat helemaal fantastisch is geweest. Ik weet nog precies dat Aimee mij foto's heeft laten zien van haar vakantiehuis, wat er ontzettend leuk uitziet.

Na een tijd kijkt Aimee plotseling naar rechts, waarna ze even verdwijnt. Het is pike donker in haar kamer, dus ik zie niet wat ze doet. Het duurt gelukkig maar tien seconden voor ze weer terug is, terwijl ze dieper in haar dekens gaat liggen.

"Sorry, er sprong een licht aan bij de buren," mompelde ze, terwijl ze in haar ogen wrijft. Gelijk denk ik terug aan de blonde jongen, die ik al heel lang niet meer heb gesproken. Hij heeft me nooit meer terug gebeld en ik heb de moeite ook niet meer gedaan. Het doet pijn, dat onze vriendschap verloren is gegaan. Ik zou hem nu kunnen opbellen, maar ik doe het niet. Hij is diegene die niet is komen opdagen.

"Bel, kan je even naar beneden komen?" roept mijn vader van beneden. Ik zucht en leg Aimee even uit dat ik ga, waarna ik snel naar beneden glip.

"Wat is era an de hand?"

Mijn vader en moeder zitten samen aan de eettafel, samen met mijn broertje.

"Ga even zitten, Bel."

Ik doe wat mijn vader zegt en schuif ook aan tafel, terwijl ik ongeduldig met mijn vingers op tafel tik.

"Zoals je weet, gaat het op het werk momenteel erg goed," begint mijn vader. Ik kijk hem recht aan en ik zie gemengde gevoelens in zijn ogen. Ze glinsteren, maar staan ook bezorgd.

Ik luister aandachtig naar de woorden van mijn vader, totdat mijn moeder begint te praten.

"Ze hebben ons een aanbod gedaan."

Mijn mond valt open, want ik besef gelijk waar dit over gaat. Mijn ouders hebben het er al jaren over om hun bedrijf uit te breiden en nu snap ik eindelijk waar dit gesprek heen gaat.

"Waar gaan we heen?" vraag ik gespannen.

"Dat mogen we kiezen," roept mijn vader blij uit. Het is een droom die uitkomt voor mijn ouders en dat besef ik. Toch luister ik maar voor de helft naar de uitleg van mijn ouders, want het is toch even iets wat ik niet heb zien aankomen. Ik hoor allemaal landen voorbij komen; Japan, Amerika, Ierland en ga zo maar verder. Pas toen mijn vaders mond het woord Australië, begin ik weer op te letten.

"Australië?" vraag ik verbaast.

"Australië," zegt mijn moeder lachend. Ik besluit het hierbij te laten en verlaat de kamer, waarna ik weer terug naar mijn kamer loop. Het klinkt erg cliché; verhuizen naar een ver land. Toch vind ik het niet eens erg, want waarschijnlijk gaat het niet eens door.

Zodra ik weer achter mijn computer schuif, zie ik hoe Aimee voor haar scherm in slaap is gevallen. Ik lach zachtjes en maak snel een foto, waarna ik mijn laptop afluit. Aangezien het nog lang geen tijd is om te gaan slapen, pak ik mijn huiswerk weer en begin aan de ellendig lange taken.

-------

Ik heb een tijd niet geschreven --> resultaat. >Sorry sorry, een echte filler. Dit is echt het meest cliché, maar dat maakt niet uit. Mijn examens beginnen nu, dus ik heb geen tijd om te schrijven en ik heb nog maar twee stukjes in voorraad. In de kerstvakantie ben ik van plan om weer verder te schrijven, maar ik zorg dat ik elke week een keer update.
Super bedankt voor de votes en reads! xoxo