ရသစံုလင္ တ႐ုတ္ဝတၳဳတိုမ်ား

ခ်န္နန္ (အပိုင္း - ၄)

တေမ႔တေမာၾကီး လနဲ႔ခ်ီသြားရတဲ႔ ေရလမ္းခရီးမွာပဲ ခ်န္နန္ဟာ အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ အလ်င္အျမန္နာလန္ထလာတယ္။ စိတ္ေၾကာင္႔ျဖစ္တဲ႔ ရင္ကြဲနာဟာလည္း  ခ်စ္သူအနားမွာ ေရာက္လာေတာ႔ ပိန္းၾကာရြက္ေပၚေရမတင္သလို ေျပစင္ေအာင္ ေလွ်ာက်ခဲ႔ျပီကိုး။ ဝမ္ခ်ိဳနဲ႔ခ်န္နန္မွာ ေရွ႕ေလွ်ာက္ဘယ္လိုေနထိုင္
စားေသာက္သြားၾကမလဲဆိုတာေတြလည္း  ေခါင္းထဲမထည္႔ႏိုင္ၾကေသးဘူး ။ တေယာက္အနားမွာတေယာက္ရွိရင္ပဲ သူ႔တို႔ကမာၻေလးဟာ ျပည္႔စံုလွျပီ ။ အိမ္ကေန ထြက္ေျပးလာတဲ႔အတြက္ ခ်န္နန္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိရတာေလးတခ်က္ကေတာ႔ သူ႔ေမေမအတြက္ပါဘဲ။ သူ႔အေဖကိုေရာ ၊ ရွန္အိမ္ေတာ္ကိစၥကိုပါ ခ်န္နန္တို႔က
ေခါင္းထဲမထည္႔ၾကေပမ ႔ဲ သမီးေပ်ာက္ရွာေနမယ့္ သူ႔အေမအတြက္ေတာ႔ ဝမ္းနည္းအားနာၾကတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ခရီးႏွင္လာလိုက္ၾကတာ ေနာက္ဆံုး ဇီခၽြမ္နယ္တေနရာက ေတာျမိဳ႕ေလးတခုမွာ အေျခခ်ဖို႔ၾကိဳးစားၾကတယ္ ။

ဝမ္ခ်ိဳက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ထမင္းနပ္မွန္ရံုေတာင္ မနည္း လစာေလးနဲ႔ အလုပ္ေလးတခုကိုရတယ္။ ဒါန႔ဲရတ႔ဲဝင္ေငြေလးန႔ဲ လုံေလာက္ေအာင္  ေနၾကတ႔ဲအခါမွာ ျမိဳ႕ထဲကအခန္းေတြကို မတတ္ႏိုင္ေတာ႔ ျမိဳ႕ျပင္ကို တမိုင္ေလာက္ထြက္ရတဲ႔ ယာသမားအိမ္က အဖီကေလးကို ငွားျပီးေနၾကရတယ္။ ျမိဳ႕ထဲကိုအသြားအျပန္မိုင္နဲ႔ခ်ီျပီး ေျခတိုေအာင္ေလွ်ာက္လို႔ နဖူးကေခၽြး ေျခမေပၚက်တဲ႔အထိ ပင္ပင္ပန္းပန္းလုပ္ရေပမဲ႔ ဝမ္ခ်ိဳရဲ႕ဘဝတခုလုံးမွာ တခါမွ ဒီေလာက္စိတ္မခ်မ္းသာခဲ႔ပါဘူး။ အရင္အိမ္ေတာ္မွာ အေျခြအရံေတြတပံုၾကီးနဲ႔
ေနလာခဲ့တဲ့ခ်န္နန္ကလည္း တေနကုန္ခ်က္ျပဳတ္ေလွ်ာ္ဖြပ္ေနရေပမ႔ဲ  အင္မတန္မွ ေက်နပ္ေရာင္႔ရဲေနတာပါပဲ။
သူတို႔အခန္းက်ဥ္ေလးဟာ ခေနာ္နီခေနာ္န႔ဲ ထိုင္ခုံေလးတလုံးရယ္ ၊ စားပြဲအ႐ြဲ႕ ေျခတိုေလးရယ္၊ ဝါးကုတင္ၾကမ္းျပဲကေလးရယ္နဲ႔ပဲ တန္ဆာဆင္ထားေပမဲ႔ သူတို႔ေမာင္ႏွံအတြက္ကေတာ႔ ေလာကနိဗၺာန္ပါပဲ ။ ကံမ်ားေကာင္းခ်င္ေတာ႔ သူတို႔ကိုအခန္းဆြယ္ေလး ငွားေပးတဲ႔ ယာသမားလင္မယားက စိတ္ထားေကာင္းၾကပါတယ္။
ခ်န္နန္ကအားရင္ သူတို႔နဲ႔ယာထဲ ဆင္းဆင္းကူေနေတာ႔ သူတို႔ကတျပန္ အသီးအႏွံေတြ ၊ သစ္သီးေတြ အလွ်ံအပယ္ယူစားေစတဲ႔အခါ ခ်န္နန္နဲ႔ဝမ္ခ်ိဳမွာ စားေရးေသာက္ေရး ပူဖို႔မလိုသေလာက္ပါပဲ။