"ညီေလးရိန္း… ငါတို႔မင္းအေပၚ ေက်းဇူးေၾကြးတင္သြားၿပီ…"
"ဟမ္… ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ အကိုႀကီးဖူ…"
"မင္းေၾကာင့္ ငါတို႔ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေနရတယ္ေလ…"
"အာ… ဒါက မေျပာပေလာက္တဲ့ဟာပါဗ်ာ… ဒီလူအခ်င္းခ်င္း… မလုိပါဘူး…"
"ငါတို႔လြတ္ရင္ မင္းကို အေသအခ်ာျပဳစုမယ္…"
"ငါ့ညီမေလးက အခ်က္အျပဳတ္လည္းေတာ္တယ္… လွလည္း လွတယ္… မင္းလိုခ်င္လား ညီေလး…"
"ဟာ… ေတာ္ၾကပါဗ်ာ… ဒီအေၾကာင္းဆက္ေျပာရင္ ထြက္သြားေတာ့မယ္…"
အစ္ကိုငါးက ေျပာလို႔မရ။ အတည္တက် လုပ္တတ္သည့္အတြက္ သူမ ေယာင္လုိ႔ ေခါင္းမညိတ္ရဲ။ တကယ္ေပးစားမွျဖင့္ မိန္းကေလးက နစ္နာေနဦးမည္။ ကိုယ္က ကိုယ့္အေၾကာင္းနဲ႔ ကိုယ္ မဟုတ္လား။ ေဆြးေႏြးပြဲကို လမ္းေၾကာင္းေျပာင္းလိုက္သည္။
"အစ္ကိုႀကီးတို႔… က်ေနာ္ သိခ်င္တာတစ္ခုရွိလို႔…"
"ဘာမ်ားတုန္းဟ…"
"က်ားေခါင္းပံုတံဆိပ္နဲ႔ လက္နက္ပစၥည္းေတြ ေတြ႕ဖူးၾကလား… ဒီလိုမ်ိဳးေလ…"
ေရေႏြးခြက္မွ ေရကို လက္ျဖင့္တို႔လိုက္ၿပီး စားပြဲေပၚတြင္ က်ားေခါင္းရုပ္ပံု ဆြဲျပသည္။ အားလံုးက သူမဆဲြျပသည္ကို အေသအခ်ာၾကည့္ၿပီးေနာက္
"ဒါ… ပါရွန္းျပည္နယ္ကနဲ႔ တူတယ္… ငါ အမွတ္မမွားဘူးဆိုရင္… ေၾကးစားဂိုဏ္းတစ္ဖဲြ႕ရဲ႕ တံဆိပ္ပဲ…"
"ေၾကးစားအဖြဲ႕… သူတို႔က ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲ…"
"အဖြဲ႕ႀကီးလား…"
"အဖဲြ႕ႀကီးလား… ငယ္လားေတာ့ မသိဘူး… သူတို႔အဖဲြ႕ကို ငွားၿပီး လူသတ္ခိုင္းရင္… အလုပ္မေအာင္မျခင္း သတ္မွတ္ထားတဲ့ အဖိုးခကို မယူဘူးလုိ႔ နာမည္ႀကီးတယ္… အဖြဲ႔နာမည္က အတည္တက်မရွိဘူး… က်ားေခါင္းတံဆိပ္ကိုပဲ စြဲၿပီး က်ားေခါင္းအဖဲြ႕လုိ႔ ငါတို႔ လြယ္လြယ္ပဲ ေခၚၾကတယ္…"
"ေနပါဦး… ညီေလးရိန္း… မင္းက ဒါကို ဘယ္ကၾကားလို႔ ေမးတာလဲ…"
"က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႕ကို မွားဖမ္းလာတာ သူတို႔ေၾကာင့္…"
"ဟင္… သူတို႔က ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး…"
"ငါတို႔အဖဲြ႕ေသးေသးေလးကို… ရန္ၿငိဳးမွ မရွိတာ…"
"ရန္ၿငိဳးမရွိေပမယ့္…. က်ေနာ္တို႔က ထိုးေကၽြးခံလုိက္ရတာေလ…"
"ငါတို႔ လက္တံု႔ျပန္ဖို႔ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးေနာ္…"
"အဲ့ဒီလုိ မလုပ္ပါဘူး… ၾကည့္ရတာ ကၽြဲႏွစ္ေကာင္ခတ္ၾကတဲ့ၾကားက ေျမစာပင္ျဖစ္ခဲ့တာပဲ… ထားလိုက္ပါေတာ့… အခ်ိန္လင့္ေနၿပီ… က်ေနာ္သြားေတာ့မယ္…"
မို႔ရန္ သူမတို႔ တိတ္တဆိတ္ ဆံုေတြ႕ၾကသည့္ ေနရာမွ ထြက္ခဲ့ၿပီး အိပ္ေဆာင္ဆီ ျပန္သြားသည္။ အခန္းေရွ႕မေရာက္ခင္မွာပင္ ျမင္ရသည့္ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ သူမ မ်က္လံုးကို မယံုႏိုင္ျဖစ္သျဖင့္ မ်က္လံုးကို ပြတ္ၿပီး ျပန္ၾကည့္သည္။
အိုက္ယား… ဒုကၡပဲ… စစ္သူႀကီးက ဘယ္လုိလုပ္ၿပီး င့ါအေဆာင္ေရွ႕ ေရာက္ေနတာလဲ… ဘယ္လုိလုပ္ရပါ့…!!!
သူမ ေတြေဝေနဆဲမွာပင္
"မင္း… ဒီအခ်ိန္ႀကီး ဘယ္သြားေနတာလဲ…"
"စစ္သူႀကီးကေရာ… ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္မ်ား… က်ေနာ့္အိပ္ေဆာင္ေရွ႕ လာရပ္ေနရတာလဲ… အေၾကာင္းရင္း သိပါရေစ…"
"မင္းကို ဘယ္သူက ေမးခြင့္ျပဳထားလဲ…"
မို႔ရန္ ပါးစပ္ပိတ္ကာပင္ စိတ္ထဲကေန က်ိန္ဆဲလုိက္သည္။
ၾသဇာသီးေကာင္… ဘူးရွစ္ပဲ…!!
"က်ေနာ္က ေရအိမ္သြားၿပီး ျပန္လာတာပါ… စစ္သူႀကီးက ဘာမ်ား အလိုရွိလို႔ပါလဲ…"
"မင္း… င့ါေနာက္လုိက္ခဲ့…"
မို႔ရန္ ဆက္မေျပာေတာ့ဘဲ ဟြာရွန္႔ေခၚရာေနာက္ လိုက္ခဲ့သည္။ ျမင္းက ကဆုန္ဆိုင္း ေျပးလႊားေနသလို သူမစိတ္လည္း အေတာ္ရႈပ္ေထြးေနသည္။ သံုးနာရီ နီးပါးမွ်ၾကာလာသည္အထိ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာဘဲ ေနတာၾကာလာေတာ့ စိတ္ထဲတမ်ိဳးတမည္ပင္။ လင္းၾကက္တြန္သည့္ အခ်ိန္ေရာက္မွ သူမတို႔ အိမ္ဝန္းေရွ႕တစ္ခုတြင္ ရပ္နားသည္။ အေစာင့္ေကာင္ေလးက အိမ္ထဲေျပးဝင္သြားၿပီး တစ္ေအာင့္မွ်အၾကာတြင္ ပိန္ပိန္ပါးပါးလူတစ္ဦး အျမန္ေရာက္လာကာ
"စစ္သူႀကီး… အထဲၾကြပါ… က်ေနာ္ နားေနေဆာင္လိုက္ျပပါ့မယ္…"
ဟြာရွန္႔ ေခါင္းသာ ညိတ္ျပၿပီး ထိုသူေနရာခ်ေပးသည့္ အခန္းတြင္ အနားယူသည္။ မို႔ရန္လည္း သူမအတြက္ ေနရာရသည့္ အခန္းတြင္ ခဏမွ် အနားယူၿပီးေနာက္ မနက္မိုးစင္စင္လင္းသည္ႏွင့္ ဟြာရွန္႔ႏွင့္ သူေဌးဝမ္ဆိုေသာသူတို႔၏ စကားဝိုင္းေဘးတြင္ထိုင္ကာ လာခ်ေပးသည့္ စားစရာတို႔ကိုသာ မဲၿပီး စားေသာက္ေန၏။ ခဏေနေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ဦး ဥယ်ာဥ္ဘက္သုိ႔ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္သြားၾကသည္။ သူမလိုက္စရာ မလုိေသာေၾကာင့္ နားေနေဆာင္တြင္သာ ျပန္နားေနေတာ့သည္။
"စစ္သူႀကီး… ဒီမွာပါ.."
သူေဌးဝမ္ ကမ္းေပးလာသည့္ စာရြက္အပိုင္းအစကို ယူၾကည့္ရင္း
YOU ARE READING
ၾကင္ယာေတာ္ "မို႔ရန္"
Historical Fictionအခ်ိန္ခရီးသြားျခင္းက တကယ္ပဲ ရွိတာလား.... ပတ္ဝန္းက်င္က လႈပ္ရွားသြားလာေနသည့္ လူမ်ားက သူမကို "ဒါတကယ္ဟုတ္တယ္" ဟု ေျပာေနသလိုလို... မ်က္ဝန္းတို႔ကို မွိတ္လိုက္သည္... "မျဖစ္ႏိုင္တာ..." (BL မဟုတ္ပါ :\ ) (My OC)
