ရသစံုလင္ တ႐ုတ္ဝတၳဳတိုမ်ား

ရမၼက္ (အပိုင္း - ၃)

မ်က္ႏွာကသာမေျပာင္းလဲဘဲ ေရျပင္လိုတည္ျငိမ္ေနေပမ႔ဲ အသံေတြတုန္ေနတဲ့ အင္ၾကင္းဟာ ခပ္ျမန္ျမန္ေျပာျပီး ယြင္ခ်န္ကို စကားအစေတာင္မခံပဲနဲ႔ လွည္႔ထြက္သြားပါေလေရာ။ ယြင္ခ်န္ကေတာ႔ ရွက္တာကတေၾကာင္း၊ အင္ၾကင္းက မီးစတဖက္ ေရမႈတ္တဖက္နဲ႔ သူ႔ကိုလွည္႔စားတယ္လို႔ ထင္တာကတေၾကာင္း၊ ထင္သလိုျဖစ္မလာလို႔ စိတ္ပ်က္တာကတေၾကာင္းနဲ႔ ေဒါသထြက္လြန္းလို႔ တုန္ယင္ျပီးက်န္ခဲ႔ရတယ္။ သူ႔ကိုရပ္တန္းကရပ္ဖို႔ လူကိုယ္တိုင္ေျပာခ်င္သပဆိုရင္လဲ ဟြမ္နမ္ကေနတဆင္႔ စကားျဖစ္ျဖစ္၊ စာရိုးရိုးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ပါးလို႔ရေနလ်က္သားနဲ႔ ဘာေၾကာင္႔မ်ား ဒီလိုအဓိပၸါယ္ပါတဲ႔ကဗ်ာကို အပင္ပန္းခံ ေရးပို႔ေနေသးသလဲဆိုျပီးေတာ႔ အံ့ၾသမိတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ တကယ္ပဲေတြ႕ခ်င္ပါလ်က္နဲ႔ ယြင္ခ်န္ကို နဖူးေတြ႕ဒူးေတြ႕လူကိုယ္တိုင္ဆုံလိုက္မွ ေၾကာက္ျပီး စိတ္ေျပာင္းသြားတာ ျဖစ္ႏိုင္ေသးတာပဲလို႔လည္း ေတြးမိတယ္။ မိန္းမမာယာ သဲကိုးျဖာမ်ားေတာ႔ စိတ္ကုန္ပါျပီဆိုျပီး ယြင္ခ်န္ချမာ ထုတ္ေတာင္ ညည္းယူရရွာတယ္။ ေဆာင္းေလပမာပဲ အတြင္း သေဘာေတြကလဲ ေျပာင္းလဲႏိုင္လြန္းတယ္ဆိုျပီး အင္ၾကင္းကိုတမ္းတမ္းစြဲေနရာကေန မုန္းမိမလိုေတာင္ျဖစ္လာေတာ႔တယ္။ ယြင္ခ်န္႔စိတ္ထဲမွာ စက်င္ေက်ာက္သားပန္းပုလို ေအးစက္ျပီးခံစားခ်က္မဲ႔လွတဲ႔ မိန္းမလွဟာ သူ႔ကိုသက္သက္အရူးလုပ္ေနတာလို႔ ထင္မိတာကိုး။

အဲဒီလိုေတြျဖစ္ၾကျပီး ဒုတိယေျမာက္ညမွာ ယြင္ခ်န္တေယာက္ သူ႔ဧည္႔ေဆာင္မွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္း ညအေမွာင္ထဲမွာ တေယာက္ေယာက္က သူကိုလာျပီးလႈပ္ႏိႈးတယ္။ ယြင္ခ်န္ အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ထထိုင္ျပီး မီးခြက္ကို ထြန္းၾကည္႔ေတာ႔ အင္ၾကင္းရဲ႕ကၽြန္မေလး ဟြမ္နမ္ျဖစ္ေနတယ္။

“…သခင္ေလး.. ထ..ထ… သခင္မေလး လာေနျပီ….”

တိုးတိုးေလးေျပာျပီး ဟြမ္နမ္ အသာေလး ထြက္သြားေရာ။ ယြင္ခ်န္ကေတာ႔ အိပ္ရာေပၚမွာ နားမလည္တလည္နဲ႔ အိမ္မက္မ်ား မက္ေနသလား ဆိုျပီး မ်က္စိေတြပြတ္သတ္လို႔ ထိုင္ေတြးေနေသးတယ္။ ခဏၾကာေတာ႔မွ ဟြမ္နမ္ေျပာခဲ႔တာကို ရုတ္တရက္နားလည္သြားျပီး ဝတ္ရံုတထည္ကို ကပ်ာကယာထလဲရတာပဲ။ ဘယ္ေလာက္မွ မၾကာလိုက္ပါဘူး။ ကၽြန္မေလးကို အေဖာ္ျပဳျပီး ရွက္ေသြးဖ်န္းလို႔ ေဖ်ာ႔ညံ့နီေထြးေနတဲ႔ အင္ၾကင္းေရာက္လာတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာေလးေပၚမွာေတာ႔ ခါတိုင္းျမင္ေနက် ေအးစက္စက္မ်က္ႏွာေသအစား စိတ္လႈပ္ရွားျပီး မေရမရာအရိပ္အေယာင္အျပည္႔နဲ႔။ ရွက္ရိပ္ေတြဝဲလို႔ ေတာင္႔မတ္မတ္နဲ႔ ခံ့ျငားလွတဲ႔ ကိုယ္ဟန္မရွိေတာ႔ပဲ ဟြမ္နမ္အေပၚကိုပဲ လံုးလံုးလ်ားလ်ားမွီထားရတယ္။ အင္ၾကင္းဟာ သူ႕ရဲ႕မာနေရာင္လွ်ံျပီး ေမာက္မာေအးစက္တဲ႔ မ်က္ႏွာဖံုးကို လံုးလံုးလ်ားလ်ားခြာခ်ခဲ႔ေလေတာ႔ အခုမွပဲ ေယာက္်ားပ်ိဳတေယာက္ရဲ႕ေရွ႕မွာ တုန္ယင္ရွက္ေၾကာက္ေနတဲ႔ သာမန္မိန္းကေလးပံု ေပါက္လာေတာ႔တယ္။ သူ႔အျပဳအမူေတြ၊ သူ ယြင္ခ်န္ကို ေျပာခဲ႔သမွ်ေတြအတြက္ ေတာင္းပန္ျခင္း မရွိသလို၊ ညၾကီးမင္းၾကီး ယြင္ခ်န္ဆီ ဆိုင္းမဆင့္ဗံုမဆင္႔ လာရတာကို ရွင္းျပမေနပဲ မိႈင္းညိွဳ႕ေနတဲ႔မ်က္လံုးၾကီးေတြနဲ႔ပဲ ယြင္ခ်န္ကို စိုက္ၾကည္႔ေနပါတယ္။

ဆံႏြယ္ေတြပုခံုးေပၚမွာ ေဝျဖာဝဲပ်ံက်ေနတဲ႔ သူ႔အခန္းထဲက မိန္းမလွကိုၾကည္႔ရင္း ယြင္ခ်န္ကေတာ႔ ရင္တဆတ္ဆတ္ခုန္လို႔။ ေၾကာက္ဒူးတုန္တယ္ပဲဆိုခ်င္ဆို ဒီမိန္းကေလးကို သူမထိရဲေသးတာေတာ႔ အမွန္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ အင္ၾကင္းရ႕ဲ မ်က္ႏွာေလးကိုျမင္လိုက္တာန႔ဲတင္ သူ႔ကိုေျပာခ႔ဲသမွ်ေတြအတြက္ စိတ္ဆိုးခဲ့ရတာေတြ ပိန္းၾကာဖက္ေပၚေရမတင္သလို ေျပေလွ်ာက်ခဲ႔ျပီ ဆိုတာေတာ႔ သူ႔ကိုယ္သူသိလိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဟြမ္နမ္က ဘာမေျပာညာမေျပာနဲ႔ ေခါင္းအံုးတလံုးကို ယူလာျပီး ယြင္ခ်န္ရဲ႕ အိပ္ရာေပၚမွာ ေနရာခ်လိုက္ျပီး ထြက္သြားပါေလေရာ။ ဟြမ္နမ္ထြက္သြားတာနဲ႔ အင္ၾကင္းပထမဆံုးလုပ္တာကေတာ႔ ယြင္ခ်န္ ထြန္းထားတဲ႔မီးခြက္ကို ၿငွိမ္းလိုက္တာပါပဲ။ စကားကေတာ႔ ေရာက္ကတည္းက တခြန္းမွ မဟေသးဘူး။ ယြင္ခ်န္က အေမွာင္ထဲမွာ စမ္းျပီး သြားရင္း အင္ၾကင္းရဲ႕ တုန္ယင္လိႈက္ျဖာတဲ႔ ကိုယ္အိေထြးေထြးေလးကို ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲသြင္းၾကည္႔ေတာ႔ အလိုက္သင္႔ပါလာတယ္။ ၾကာရိုးကေလးေတြလို သြယ္ေပ်ာင္းေနတဲ႔ လက္ေမာင္းေလးေတြနဲ႔ ယြင္ခ်န္ရဲ႕ လည္ကိုခိုတြယ္ျပီး ဒူးမခိုင္ေတာ႔သလို အိပ္ရာေပၚကို လွဲခ်လိုက္တဲ႔အထိ အသက္ရႈသံ ျမန္ျမန္ျပင္းျပင္းကလြဲရင္ စကားတခြန္းမွ မေျပာခဲ႔ဘူး။