Pseudowiersze

57. Za górami, za lasami, mile ich oddzielały

Listy, maile, wiadomości

Literki, kropki, rysunki

Filmy i długie rozmowy

Roziskrzone oczy, uśmiech gotowy

Głos zaspany z rana

Kołysanka do spania

Radość wielka na odległość

Fortuna kołem się toczy

Zaraz jednakże bezradności

Brak czułości zaskoczy

W skórze słodkiego zapomnienia

Pocałunkach czy objęciach

Próby zastąpienia

W nieskończonych westchnieniach

Braki odbijają się w ludziach

Zimniej do siebie podchodzą

Pustka na bladych twarzach

Samotności dni w głowach huczą

Zapomnienia szukają w pracach

Ich relacja pokrywa się rdzą

Gdy piasek przez palce przelatuje

Serce w piersi się buntuje

Chce łaknąć, chce posiadać

Zmysły tak można postradać

Bo choć się pragnie

To nie można

To tylko prośba pobożna

Człowiek bez czucia padnie

I wtem się przypomną słowa

„Rozłąka nas nie rozdzieli,

Spokojna twa głowa"

Lecz długo tak nie umieli

Nim słońce wzeszło z rana

Ona już dawno płakała

On jak znieczulony

Zostawiał szlak butelkowy

Skończyli niezbyt ładnie

Przez komórkę krzycząc zajadle

Lecz głośniejszy był ich upadek

Złote pióra przerobił na stos szmatek