July 2015
ထူးထူးေသာ္ စာၾကည့္တိုက္ထဲက ထြက္တာႏွင့္
သည္းသည္းမဲမဲ ရြာခ်လာေသာ မိုးမ်ားက
အၿငိဳးတႀကီး...၊ ဒီေန႔မွ ထီးလည္း မပါခဲ့... ။
စာၾကည့္တိုက္ ေပၚတီကိုေအာက္မွာ တစ္ေယာက္ထဲ
ရပ္ရင္း မုိးေရထဲ ေျပးရင္ေကာင္းမလား ၊
မိုးတိတ္တာေစာင့္ရင္ ေကာင္းမလား
စဥ္းစားေနခ်ိန္တြင္.....
ထူးထူးရပ္ေနတဲ့ ေနရာရဲ႕ ေဘးကုိ တစ္ခုခု
က်သြားေသာ အသံၾကားသျဖင့္ ၾကည့္လုိက္ေတာ့
ထီးေလး တစ္ေခ်ာင္းျဖစ္ေနသည္။
ထီးက ျပဳတ္က်လာျခင္း မဟုတ္ပဲ
လူတစ္ေယာက္က တမင္ ခ်ေပးလိုက္ျခင္း
ျဖစ္တာေၾကာင့္ ၊ ထိုခ်ေပးလိုက္ေသာ လူကို
ထူးထူး လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့၊ သူက မိုးကာအက်ႌ
အနက္ေရာင္ေလးတြင္ပါေသာ ေခါင္းစြပ္အား
စြပ္ထားသည့္အျပင္၊ လွ်ာထိုးဦးထုတ္ကိုပါ
ခပ္ငိုက္ငိုက္ အတြင္းက ေဆာင္းထားတာေၾကာင့္
သူ႔မ်က္ႏွာကို ေသခ်ာမျမင္ရ...။
ပိုဆိုးတာက ၊ သူက ထီးကို ခ်ေပးၿပီးၿပီးခ်င္း၊
ထူးထူး နားမွာေတာင္ ရပ္မေနေတာ့ပဲ ေရွ႕သို႔
ထြက္သြားေလသည္။ ၿပီးေနာက္ သူ၏ ငုိက္ေနတဲ့
ဦးထုတ္ကုိ ပုိငုိက္ေအာင္ လုပ္လုိက္ခ်ိန္တြင္
ျမင္လုိက္ရေသာ လက္ဖ်ံမွ ထင္ရွားတဲ့ အမဲေရာင္
တက္တူးအေသးေလး တစ္ခုက ထင္းခနဲ။
ထိုတက္တူးေလးကိုေတာ့ ထူးထူး
ေသခ်ာျမင္လိုက္ရသည္။
"M....?."
သူက မိုးေရထဲသို႔ မထြက္ခင္ ထူးထူးဘက္ကုိ
တစ္ျခမ္းသာ လွည့္ကာ ျပံဳးျပသြားေသာ ဘာနဲ႕မွ
မတူတဲ့ အျပံဳးေလး တစ္ခု..။၊ ပါးတစ္ဖက္မွာ
အခ်ိဳင့္ ေလးေပၚေအာင္ ျပံဳးႏိုင္ေသာ ထိုသူက
ခဏတြင္းခ်င္းမွာပင္ ထူးထူးအတြက္ ရင္ခုန္မႈ
တစ္သက္စာ ေပးသြားခဲ့ေလသည္။
သူ ထူးထူးကုိ ေက်ာခုိင္းကာ မုိးေရထဲသုိ႕
ေျပးသြားျပီး ကားတစ္စီးေပၚသုိ႕ အျမန္တက္သြားခ်ိန္ သူ၏ ေနာက္ေက်ာေလးကုိသာ အေယာင္ေယာင္
အမွားမွားလိုက္ေငးၾကည့္ေနမိသည္။
သူထြက္သြား ေတာ့ မွ ေဘးတြင္ သူခ်ခဲ့ေသာ
ထီးေလးကုိ ျကည့္ျပီး ထူးထူး တစ္ေယာက္ထဲ
ေတြေ၀စြာက်န္ခဲ့သည္။
YOU ARE READING
ဒဏ္ရာ
Romanceဒဏ္ရာေတြေပးလည္း ေပးသူ အျပစ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ မျမင္သလို ေက်နပ္စြာ ခံယူသူရဲ႕ အျပစ္ဟုသာ ကြ်န္ေတာ္ယူဆသည္ ဒဏ်ရာတွေပေးလည်း ပေးသူ အပြစ်လို့ ကျွန်တော် မမြင်သလို ကျေနပ်စွာ ခံယူသူရဲ့ အပြစ်ဟုသာ ကျွန်တော်ယူဆသည်
