ဒီေန႕က ခုိင္ၿမဲရဲ႕ အလုပ္သစ္မွာ ပထမဦးဆံုး အလုပ္ဆင္းရမယ့္ေန႕ဆိုေတာ့ သူ႕ရဲ႕၀တ္စံုကို ျပင္ဆင္ရင္း မွန္ေရွ႕ရပ္လိုက္သည္ ။ သူ ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိေနေသးသည္ ။ ဟိုအရင္ ၃ ႏွစ္ေက်ာ္က သူ႕ရဲ႕ပထမဆံုးအလုပ္ဆင္းေသာေန႕တြင္ ကေလးကိုယ္တိုင္ သူ႕၀တ္စံုကို မီးပူတိုက္ၿပီး ျပင္ေပးခဲ့တာ ။ ဟိုအရင္က အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ျဖစ္ေစခဲ့ေသာအေၾကာင္းအရာသည္ ယခုခ်ိန္တြင္ အႀကီးအက်ယ္ျပန္လိုအပ္ေနေသာ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုျဖစ္လာသည္ ။ သူသာ အမွားေတြကို ဆက္တိုက္မလုပ္ခဲ့ရင္ ခုေန သူ႕ရဲ႕၀တ္စံုကို ျပင္ဆင္ေပးသူက ကေလးျဖစ္ေနမယ္ထင္မိသည္ ။
ပထမဦးဆံုး အလုပ္၀င္တဲ့ေန႕မလို႕ ေနာက္မက်ရေလေအာင္ တမင္ေစာထြက္ခဲ့သည္ ။ သာမာန္ဝန္ထမ္း တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ လစာအရမ္းမမ်ားေပမယ့္ အတန္သင့္ရသည္မို႕ ဒီအလုပ္ကိုလက္ခံခဲ့သည္ ။ ဒီကုမၸဏီက ထိပ္သီးကုမၸဏီႀကီးေတာ့မဟုတ္ ၊ သို႕ေသာ္ျငား သူ႕အတြက္အဆင္ေျပသည္ ။ ဟိုအရင္ေက်ာင္းၿပီးကာစက ကုမၸဏီႀကီးမွ ၊ လစာမ်ားမွဆိုၿပီး သူ ေၾကးမ်ားခဲ့ဖူးေပမယ့္ အခုက သူ႔အတြက္သင့္ေတာ္တဲ့အလုပ္ဆိုရင္ေတာင္ သူ ေက်ေက်နပ္နပ္လက္ခံၿပီး လုပ္ေတာ့မည္ ။
ပထမဦးဆံုးရံုးတက္တာမလို႕ နည္းနည္းေတာ့ အူေၾကာင္ၾကားျဖစ္ကာ ဘယ္ကို အရင္သြားရမွန္း မသိျဖစ္သြား၏ ။ ကံေကာင္းတာတစ္ခုက သူနဲ႔အတူ ေနာက္ထပ္၀န္ထမ္းအသစ္ ၂ေယာက္ပါ ပါသည္မို႕ သံုးေယာက္သား ေယာင္လည္လည္နဲ႕ အေပၚတက္ခဲ့လိုက္သည္ ။ သူတို႕ကိုျမင္ေတာ့ သူတို႔ထက္အသက္ႀကီးတဲ့ အမ်ိဳးသားတစ္ဦးက လာေရာက္ေခၚေဆာင္ၿပီး ထိုင္ဖို႕ေနရာ ခ်ေပးသည္ ။
သူ႕ရဲ႕ကိုယ္ပိုင္ စားပြဲခံုေပၚမွာ Computer တစ္လံုးရယ္ ၊ လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းအနည္းငယ္ရယ္ တင္ထားၿပီး ေနာက္ထပ္လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းရွိရင္ ဘယ္သူ႕ဆီသြားထုတ္ပါလို႕ ညြန္ၿပီး ထိုသူျပန္ထြက္သြားသည္ ။ ၉ နာရီရံုးတက္ခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ လူစံုၿပီးမလို႕ အခ်င္းခ်င္းမိတ္ဆက္ၾကကာ သူလုပ္ရမည့္တာ၀န္မ်ားကို ခြဲေ၀ေပးသည္ ။ အလုပ္သစ္မလို႕ စိတ္နည္းနည္းက်ဥ္းက်ပ္ေသာ္လည္း အဆင္ေျပပါသည္ ။
