ရာျပည့္ရဲ႕ ကုတင္ရွိရာကို ေျခလွမ္းက်ဲႀကီးနဲ႕ ေျပး၀င္လာတဲ့ ေနေနာ္ေၾကာင့္ ခိုင္ၿမဲရဲ႕ အလိုမက်မႈက အထင္းသားပင္ ။ အမွန္ဆို သူက ကေလးေဘးမွာေနေပးၿပီး ကေလးအားငယ္ရင္ ႏွစ္သိမ့္ေပးမယ္လုပ္ထားတာ အခု လူပိုတစ္ေယာက္က ပါလာၿပီ ။
" ရာျပည့္ .... မင္း ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ ။ ဘယ္ေနရာ နာေနလဲ ။ ဆရာ၀န္က ဘာတဲ့လဲ ။ မစိုးရိမ္ရဘူး မဟုတ္လား "
" ငါ ဘာမျဖစ္ ..........."
ရာျပည့္စကားမဆံုးမွီမွာပင္ သူ႔လက္ကို ဆုပ္ကိုင္ဖုိ႕ႀကိဳးစားလာတဲ့ ေနေနာ္လက္ကို ခိုင္ၿမဲက ဖယ္ထုတ္ၿပီး လူနာရွင္ပံုစံႏွင့္ေျပာလုိက္သည္ ။
" ကြ်န္ေတာ္ အကို နဲ႔အတူ ရွိေနလို႕ GM စိတ္ပူစရာမလိုေတာ့ပါဘူး ။ အကိုက ခဏေနဆို ေဆးရံုဆင္းလို႕ရၿပီတဲ့ "
" ဟုတ္လား ........... ေတာ္ေသးတာေပါ့ ။ မင္းဆီက မက္ေဆ့ရေတာ့ ငါ စိတ္ပူလိုက္ရတာ "
ဒါဆို ကေလး ပထမဦးဆံုး မက္ေဆ့ပို႕ေခၚတဲ့သူက သူမဟုတ္ဘဲ ကိုေနေနာ္ေပါ့ ။ ခိုင္ၿမဲရဲ႕ မ်က္ႏွာက ကြက္ခနဲပ်က္သြားၿပီး သိမ္ငယ္သြားသည္ ။ ကေလး ဘာလုိ႕ သူ႕ကိုအရင္သတိမရတာလဲ ။ သူသာ ရွာမေတြ႕ခဲ့ရင္ ကေလးက ကိုေနေနာ္ လာတဲ့အထိ ေစာင့္ေနမွာလား ။
" ေနေနာ္ ....... ငါ ေဆးရံုက တန္းဆင္းလိုက္ေတာ့မွာ ။ မင္း ကားပါလာတာလား "
" ပါတယ္ .... ဒါေပမယ့္ ေဆးရံုမွာ ခ်န္ထားလိုက္မယ္ ။ ငါ မင္းအိမ္ ျပန္လိုက္ပို႕ေပးမယ္ ....... ေျဖးေျဖးခ်င္း ထ ။ ငါ့လက္ကို တြဲထား "
ရာျပည့္ ေနာေနာ္လက္ကို တြဲရန္ လက္အကမ္း ျဖတ္၀င္လာတဲ့ လက္တစ္စံုေၾကာင့္ သူတို႕ သံုးေယာက္ ၾကားထဲ နည္းနည္း ရူပ္သြားသည္ ။ ခိုင္ၿမဲနဲ႔ေနေနာ္က ႏွစ္ေယာက္လံုး ၿပံဳးေနေပမယ့္ သူတို႔ခ်င္း ရင္ထဲမွာ ႀကိတ္ၿပိဳင္ေနတာ သူတို႔ပဲသိသည္ ။
" GM ......... အလုပ္ ပင္ပန္းေနမွာပဲ ။ ေအးေဆး အိမ္ျပန္နားေနလိုက္ပါ ......... ကြ်န္ေတာ္ကပဲ အကို႕ကို လိုက္ပို႕ေပးလုိက္ပါ့မယ္ "
" ရပါတယ္ .... ဒီေလာက္ထိ ကူညီေပးတာနဲ႔တင္ ခိုင္ၿမဲကို ေက်းဇူးတင္ေနၿပီ ။ ခိုင္ၿမဲ ေအးေဆးျပန္လိုက္ပါ ။ ကိုယ္ ရာျပည့္ကို ေခၚသြားလိုက္မယ္ "
