Perimus

65

'Iedereen dacht dat je dood was. Dat was wat ze zeiden. Dat je gevallen was.' Dolum haalde zijn schouders op. 'Mulod vond je heel diep in het woud... bijna dood.'

De zon hing al laag en door de ramen was niets meer te zien dan de schaduwen van bomen en de blauwige gloed van de schemering. De wereld was stilletjes. De haard knetterde, de stoel kraakte, Kissa rilde. Ze sloeg de dikke vacht die Mulod haar had gegeven strakker om haar lichaam.

'Ik ben niet gevallen.' Zei ze zacht. Ze sloeg haar handen om de beker thee heen. Leila, Dolums dochtertje, spiekte door de kier van de deur heen. Ze glipte weg toen Mulod naar haar omkeek.

'Nou ja... dat dachten wij dus ook.' Mompelde Dolum zacht. Hij rechtte zijn rug. 'Mulod was aan het jagen. Soms zijn er eekhoorns die uit hun winterslaap komen... hij dacht dat je dood was. Maar- maar er zijn daar geen rotsen, waar je lag.'

Kissa herinnerde zich niet eens meer waar ze gevallen was. Ze had uren gelopen moeten hebben.

Dolums gezicht vertrok een beetje bezorgd. Zijn ogen gleden over de nachtjapon heen die Kissa nu droeg en blijkbaar van Dolums vrouw was geweest.

'Wat- wat is er met je kleren gebeurd?'

Kissa's eerste reactie was om te aarzelen, maar ze besefte zich dat ze niets te verliezen had.

'Ze wilden me dood laten vriezen.' Zei ze vlug. 'Die jongens. Ze wisten dat ik geen kompas of kaart had en hebben me het woud in geleid en me toen voor dood achter gelaten.'

Dolum en Mulod wisselden een blik; hun ogen vlamden.

'We hadden ze moeten meppen toen we de kans hadden.' Zei Dolum tegen zijn broer, die instemmend knikte. 'Echt - bijna niemand mocht ze, behalve Bertie, die natuurlijk dolblij was dat er rijkelui in haar herberg rondliepen. Maar ja, je mag die rijkelui met geen vinger aanraken of ze hakken je hand er af.'

'Wacht-' er zonk een zwaar gevoel in Kissa's maag neer. 'Toen jullie de kans... hadden?'

'O, ja, ze zijn dagen geleden al vertrokken.' Hij fronste lichtjes. 'Je bent al... vijf nachten weg, dat weet je toch? Ze vonden de draak die nacht al en pas in de ochtend begon iedereen rond te bazuinen dat jij dood was - daarna zijn ze meteen vertrokken.'

'De- de draak?!' Kissa wilde opstaan, maar staakte haar poging vlug toen ze zich besefte dat dat een slecht idee zou zijn. De wereld tolde voor haar ogen. 'Ze hebben Eir.'

'Ja ja, vals beest.' Zei Dolum. Hij schudde zijn hoofd. 'Niemand kon dat ding in bedwang houden. Ik denk dat het die blonde meid was die hem uiteindelijk wist te kalmeren.' Hij wendde zich naar Mulod; die knikte bevestigend. 'Ja, die. Je had haar moeten zien die ochtend dat ze vertrokken.' Hij floot. 'Ze wilde echt niet gaan. Ze was door het dolle heen!'

'O, alle zeegoden.' Mompelde Kissa, die bleek weg trok. 'Ze denkt dat ik dood ben. Nova denkt dat ik dood ben! Ik moet-'

Dolum hield haar vlug tegen toen ze op wilde staan.