ကိုေနေနာ္ရွိတဲ့ဆီကို ခပ္သြက္သြက္ေျခလွမ္းေတြနဲ႕ အေျပးသြားတဲ့ ကေလးရဲ႕ပံုစံေလးကို ေငးၾကည့္ရင္း မနာလို၀န္တိုမႈက အတိုင္းအဆမဲ့ပင္ ။ ကိုေနေနာ္ လက္ထဲက အထုတ္အပိုးတစ္ခ်ိဳ႕သယ္ကူရင္း ႏွစ္ဦးသား ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႕ ရွိေနတဲ့ ကေလးကို ျမင္ေသာ္ ကေလးက သူမရွိရင္ေတာင္ အဆင္ေျပေနၿပီထင္မိသည္ ။
" ခိုင္ၿမဲကို ................ ကေလးေတြ မနက္စာစားေတာ့မယ္ ။ စားပြဲထိုးကူပါဦး......"
ကေလးကို ၾကည့္ၿပီး ငူငူေငါင္ေငါင္ျဖစ္ေနတဲ့ ခိုင္ၿမဲကို သူရဲ႕လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္တစ္ဦးက ပုခံုးပုတ္လွ်က္ ေျပာေတာ့ သူ ေယာင္ေတာင္ေတာင္ ေခါင္းညိတ္ရင္း ေနာက္က လိုက္သြားသည္ ။ ကေလးကေတာ့ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ရယ္ျပတာကလြဲရင္ ကိုေနေနာ္ရဲ႕နံေဘးမွာပဲ ကပ္ေနလို႕ ခိုင္ၿမဲရဲ႕ ၀န္တိုစိတ္ေတြက သံသယစိတ္အျဖစ္ေျပာင္းလဲသြားသည္ ။ ကေလး သူ႕အေပၚ အခ်စ္ေလွ်ာ့ေနၿပီထင္တယ္ ။
ကေလးေတြ စားဖို႕အတြက္ ပံုစံခြက္လုပ္ထားတဲ့ ပန္းကန္ျပားထဲ ခိုင္ၿမဲ ထမင္းေတြ ခူးခပ္ေပးလိုက္သည္ ။ က်န္တဲ့သူတစ္ခ်ိဳ႕က ဟင္းေတြ ခူးခပ္ကူသည္ ။ အားလံုးက တစုတစည္းတည္း ၀ိုင္း၀န္းလုပ္အားေပးလို႕ ဤယေန႕ သူတို႕၏ အလွဴသည္ ၾကည္ႏူးပီတိျဖစ္ဖြယ္အတိပင္ ။ သို႕ေသာ္ကား ခိုင္ၿမဲကေတာ့ မေအးခ်မ္းႏိုင္ ။ အျပင္မွာ က်န္ခ့ဲတဲ့ ရာျပည့္နဲ႕ ေနေနာ္ကို လွမ္းလွမ္းၾကည့္ၿပီး စိတ္မခ်ျဖစ္ေနလို႕ သူလုပ္သမွ်က အေယာင္ေယာင္နဲ႕အမွားမွား ။
သ၀န္လည္းတိုတယ္ ၊ ေဒါသလည္း ထြက္တယ္ ။ ကေလး သူ႕အေပၚ လုပ္ရက္လြန္းတယ္ ။ ဒီလိုမ်ိဳး သူ႕ေရွ႕မွာ တျခားတစ္ေယာက္နဲ႕ တြဲျပမွျဖစ္မွာလား ။ ကလဲ့စားေခ်ခ်င္လည္း တျခားနည္းလမ္းမရွိေတာ့ဘူးလား ။
ခိုင္ၿမဲ စိတ္ဆိုးဆိုးနဲ႕ အျပင္ျပန္ထြက္လာၿပီး အတူ ထိုင္ေနတဲ့ ရာျပည့္နဲ႕ေနေနာ္ၾကား ၀င္ထိုင္လိုက္သည္ ။
" ခိုင္ၿမဲ ........... ေနရာေတြ အက်ယ္ႀကီး ဘာလို႕ သူမ်ားၾကားထဲ လာ၀င္ထုိင္ရတာလဲ ။ အဲ့အက်င့္ကို ျပင္သင့္တယ္ ထင္တယ္ "
ရာျပည့္၏ ဆူပူမႈကိုုခံရေသာ္လည္း ေၾကာက္လန္႕သြားျခင္းမရွိ ၊ သူ ကိုေနေနာ္ဖက္လွည့္ေျပာလိုက္သည္ ။
