Είχαν περάσει ήδη 3 μήνες αφότου πέθανε η γιαγιά της.Δε μπορούσε να βγάλει από το μυαλό της τα τελευταία της λόγια.Της έλειπε κάθε μέρα όλο και περισσότερο.Παρόλα αυτά ήταν πολύ ερωτευμένη αυτούς τους 2 μήνες.Είχαν έρθει πολύ κοντά.
~VICTORIA~
Καθόμουν μπροστά στον καθρέφτη της κρεβατοκάμαρας μας.Σκεφτόμουν πόσο αργά περνούσαν οι μέρες.Σκεφτόμουν πόσο μου έλειπε η πολυαγαπημένη μου γιαγιά.Η οικογένειά μου!!!Ο μόνος δικός μου άνθρωπος!!!Δεν της άξιζε όλη αυτή η ταλαιπωρία.Σε κανέναν δεν αξίζει.Ότι άνθρωπος κι αν είναι.
Ξαφνικά νιώθω τα χέρια του να αγγίζουν τη μέση μου.Μου έδωσε ένα φιλί στο λαιμό.
''Είσαι πανέμορφη!''μου είπε χαμογελώντας.
''Ευχαριστώ.Είμαι έτοιμη.Φεύγουμε;''
''Ναι.Η μητέρα και ο πατέρας μου μας περιμένουν στο αυτοκίνητο.''
''Ωραία.Πάμε.''
Σήμερα θα πηγαίναμε στο σπίτι της κοπέλας του αδερφού του.Να τη ζητήσουμε επισήμως.
"Αχ"μου ηρθε μια παραξενη ζαλαδα.Δε μπορουσα να σταθω στα ποδια μου.
"Τι αγαπη μου;Τι επαθες;"με ρωτησε ανησυχος. "Τιποτα αγαπη μου.Μια ζαλαδα.Παω λιγο στην τουαλετα.Κατεβα κατω εσυ.Θα ερθω γρήγορα." "Οχι δε φευγω.Θα σε περιμενω." "Ενταξει.Δε θα αργησω."
Πηγα στην τουαλετα για να παρω το τσαντακι που ειχα ξεχασει οταν πηγα να ετοιμαστω.Ξαφνικα μου ηρθε ταση για εμετο.Πρωτη φορά ενιωθα τοσο ασχημα.
Βγηκα απο το μπανιο.Με ρωτησε αμέσως πως ενιωθα. "Πως εισαι μωρο μου;" "Καλυτερα." "Γιατι εκανες εμετο;Δεν νιωθεις καλα;Θες να παμε στο γιατρο;" "Οχι αγαπη μου.Ειμαι καλα τωρα.Αληθεια!" "Οταν ομως δε νιωθεις καλα να μου το λες αμεσως." "Ενταξει " "Την επομενη φορα θα παμε στο γιατρο.Μου το υποσχεσαι;" "Σου το υποσχομαι.Ενταξει.Παμε τωρα σε παρακαλω.Μας περιμενουν."
•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°
Ουπς! Αυτή η εικόνα δεν ακολουθεί τους κανόνες περιεχομένου. Για να συνεχίσεις με την δημοσίευση, παρακαλώ αφαίρεσε την ή ανέβασε διαφορετική εικόνα.
Φτασαμε σε ενα υπεροχο σπίτι εξω απο το Λονδινο.Ήταν πανεμορφο!Μες το πρασινο!Μας ανοιξε μια ομορφη κοπελα.Η Amanda.Η μελλουσα νυφη.Είχε μακρια μαυρα μαλλια και πρασινα μάτια.
Ουπς! Αυτή η εικόνα δεν ακολουθεί τους κανόνες περιεχομένου. Για να συνεχίσεις με την δημοσίευση, παρακαλώ αφαίρεσε την ή ανέβασε διαφορετική εικόνα.
Amanda Smith/Parker:Scarlett Byrne.
Ως οικογένεια ηταν πολλη δεμενη απο οτι μου ειχε πει ο Erich.Ηταν φιλοι από μικρα.Ήταν σαν αδερφη τους.
Καποια στιγμη πηγε στην κουζινα.Θελησα να τη βοηθησω να ετοιμασει το τραπεζι.Για αυτο την ακολουθησα.
"Με συγχωρεις."τρανταχτηκε. "Συγγνωμη σε τρομαξα.Μπορω να σε βοηθησω;" Γελασε ειρωνικα."Σε τι πραγμα να με βοηθησεις;Δεν καταλαβαινω" "Με τους καφεδες.Με το τραπεζι." "Γιατι ξερεις τι καφε πινει ο Erich;Ενταξει αυτο ισως το ξερεις.Η κυρια Helen;Ο Robert;Ο κυριος Christopher;Η κυρια Bethany;Οχι δε ξερεις.Εγω ομως ξερω.Για αυτο δε χρειαζομαι τη βοηθεια σου."
Ειχα καταλαβει πως δε με χωνευε.Απο την πρωτη στιγμη.
"Ενταξει.Απο οτι φαίνεται δε με χρειαζεσαι.Τα λεμε."
