Annoy But I Love

11

"အခ်စ္ဆိုတာ တကယ္ ကံနိမ့္တဲ့သူမွေတြ႔ရတာ၊ ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း တကယ္ပဲ ကံနိမ့္ခဲ့တာလား''

လူကမွ ႏွလံုးသားေရးအဆင္မေျပလို႔ ၿပိဳလဲေနပါတယ္ဆို သေကာင့္သားသူငယ္ခ်င္းေတြက လာေျပာင္ေနၾကသည္။
ေအးေပါ့ သူတုိ႔မွ မခ်စ္ဖူးတာကိုး ႐ွိေစေတာ့...

လင္းတ ဘာမိီတြန္တုိက္သလို မ်က္ႏွာနဲ႔ သူ႔ကို ၾကည့္ၿပီး Jong In စိတ္ေလလာပံုရတယ္။
သက္ျပင္းေလးတခ်ခ်နဲ႔ ေျပာလာ႐ွာသည္။

"သားႀကီးရာ မင္း ဒီေလာက္ျဖစ္ေနလည္း ဆြဲစိလိုက္ေတာ့''

"သူနဲ႔လာမပတ္သတ္ပါနဲ႔ သူ႔ကိုလာမ႐ႈပ္ပါနဲ႔တဲ့၊ ငါ့ကိုေသခ်ာေျပာသြားတာ''

"စကားသိပ္နားေထာင္ေနတယ္ေပါ့ ဟုတ္လားမင္းက ဟတ္တက္ႀကီးသာ ကြဲေနလိုက္ေတာ့၊ မင္းကပိုခ်စ္ျပေလ ဟိုေအာ္ေၾကာလန္ေလးက ပိုဆုိးေလ၊ ဘယ့္ႏွယ့္ဗ်ာ အခ်စ္ခံအႀကိဳက္ခံရတာမ်ား အသားပဲ့ပါသြားတာက်လို႔''

"ငါ့အမွားပါကြာ၊ သူ႔ကိုစလိုက္ဖုိ႔ၾကံတည္းက တည္တည္တံ႔တံ့လိုက္ခဲ့ရမွာ၊ ငါက သူ႔ကို အ႐ွက္လိုက္ခြဲေနသလိုျဖစ္သြားတာကိုး ဟင္း''

"မဟုတ္ေသးပါဘူး၊ ကိုယ္ရင္ခုန္တဲ့သူေတြ႔ရင္ ဒီလိုအထာလုပ္ေနၾကပဲေလ၊ သူကဘာထဆန္းေနတာလဲ၊ ေရႊသားနဲ႔ထုထားတယ္မ်ား ထင္ေနလား၊ ေတာက္ ႀကီးက်ယ္လိုက္တဲ့ဟာေလး''

"ေတာ္ေတာ့ ငါ့အေကာင္ေပါက္ေလးကို မင္း ေတာက္ေခါက္စရာမလိုဘူး၊ သူက မၾကံဳဘူးလို႔ေနမွာပါ ျဖဴစင္တာ''

"ေအး ျဖဴစင္ေနလိုက္၊ ၾကာရင္ ဟိုဘက္အခန္းကေကာင္ေနာက္ပါေတာ့မယ္၊ အဲက်မွ ေဆြးက်န္ေနခဲ့လိုက္ေတာ့ မင္း''

Jong Inေျပာမွ တကယ္ ရင္ေတြပူလာသည္။
မနက္ကတင္ သူ႔မ်က္စိေ႐ွ႕ ဆြဲလားရမ္းလား လုပ္ေနတာ ျမင္ခဲ့ရသည္ပင္။ အဲတည္းက ရင္ထဲတႏံု႔ႏံု႔နဲ႔ ပူေနခဲ့တာ။ စိတ္႐ွိတုိင္းသာဆို ဟိုေကာင့္ကို ဆြဲထိုးပစ္လိုက္ၿပီ။ သူ႔ရဲ႕အေကာင္ေပါက္ေလး အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္သြားမွာစိုးလို႔သာေပါ့။
ထြက္ေနတဲ့ေဒါသကိုခ်ဳိးႏွိမ္ၿပီး ဘာမွမဆိုင္သလို လုပ္ခဲ့ရတာလည္း အဆင္မေျပဘူး။ အာရံုထဲဝင္မလာေအာင္ ဖုန္းဖြင့္ဂိမ္းေဆာ့ေနခဲ့လိုက္သည္ေလ။ ဒါနဲ႔ ေနာက္ပိုင္းကိစၥဘာဆက္ျဖစ္လဲမသိေတာ့။