Wojna światów | Liam Dunbar [KONTYNUACJA NA PROFILU]

Rozdział 7, II.

Opuściłam broń, patrząc z lekkim poirytowaniem na Stilesa i Liama. Od tyłu zaszedł ich chłopak, który dopiero co sprzedał mi broń i to taką, której nie kupisz na targu. 
- Co robicie? - brunet uśmiechnął się do dwóch znanych mi osób. 
Marszczyłam brwi, podchodząc do Liama. 

- Stiles poprosił mnie o pomoc. Chce sprawdzić jakiegoś gościa, któremu nie ufa.

- Nie ufasz mi?

Liam zawarknął na chłopaka, który się zbliżył. Stiles ręką go powstrzymał, ale wciąż miał się na baczności. 
- Dzieciak jest silniejszy niż się wydaje. - uśmiechnął się. 
- Tak, jeśli go spuszczę ze smyczy. 
- A więc to na niego ta broń? - brunet spojrzał na mnie. 
Z impulsu odbezpieczyłam broń, nie zaprzestając kontaktu wzrokowego. Jakoś nie widzi mi się zabijać Liama, ale tego gościa z chęcią. 
- Spokojnie, żartuję. - uniósł ręce w geście obrony. - Stiles - spojrzał na mojego towarzysza. - graliśmy razem w baseball, dlaczego mi nie ufasz? 
Stiles chyba w końcu zdobył się na szczerość. 
- Dlatego. - wyciągnął z kieszeni dwa papierki. - To mandat twojego taty sprzed ośmiu lat i dokument przeniesienia ze szkoły. Różnią się. 
- Ta, są pisane przez innych ludzi. - przyglądał się papierom. - Twierdzisz, że ktoś podszywa się pod mojego tatę? 
- Powiedzmy. - wtrącił Liam. 
- A kim ja według ciebie jestem? - patrzył na Stilinskiego. 
- Nie wiem. 
- Mam ci dać próbkę DNA? - zapytał ironicznie.
- Nie mam je z czym porównać. 
- Wiesz Stiles.. - chłopak wydawał się załamany nieufnością znajomych. - Wróciłem dla Scotta, ale także i dla ciebie. Jesteś gotów łazić nocą po lesie, żeby ochronić przyjaciół. Ja w przeciwieństwie do was nie mam nikogo takiego. Wiem, że dobrze trafiłem. Moje miejsce jest w waszym stadzie. 
Brunet postanowił odejść z niby smutkiem. Złapałam go za rękę, zmuszając do nachylenia się. 
- Widać, że kłamiesz. - szepnęłam mu do ucha i pozwoliłam iść dalej. 
Kątem oka dostrzegłam, jak się odwraca z cwanym uśmieszkiem. Manipulator.