MINE? [✓]

Chapter 11

«Σε πόσο φτάνουμε;»

Με έχει φέρει σε ένα μικρό -δασάκι- θα το έλεγε κανείς, βέβαια είναι κοντά στο σχολείο μας, στην ουσία από πίσω.

«Μην είσαι τόσο ανυπόμονη, φτάσαμε» Σταματάει το περπάτημα και μου δείχνει ένα παγκάκι.

«Δεν έχω ξανά έρθει ποτέ εδώ»
Κοιτάζω τριγύρω.
«Δεν ήξερα καν την ύπαρξη αυτού του μέρους»

«Ελάχιστοι το ξέρουν, έρχομαι εδώ κάθε φορά που θέλω να μείνω μόνος, η θέλω ησυχία»
Ανασηκωνει τους ώμους του και, αφού σκουπίσει το παγκάκι κάθεται πάνω.

Εγώ στέκομαι ακόμη όρθια.
«Εκεί θα κάτσεις;»
Του ξεφεύγει ένα γελακι.

Τον πλησιάζω, και κάθομαι απέναντι του, και ησυχία περιβάλει τον χώρο.

Δεν λέει κάτι εκείνος, ούτε και εγώ.
Δεν ξέρω γιατί, πάντως συνήθως πάντα κάτι έχουμε να πούμε.

Εκείνος πετάει μια μαλακία, εγώ γελάω και κάπως έτσι συνεχίζουμε.

«Ποιος είναι αυτός που σου μιλάει στα διαλείμματα;»
Πετάει στο άσχετο.

«Ένας φίλος μου»
Του λέω ψέματα.

ΕΠΙΤΗΔΕΣ.

Δεν τον ξέρω καν καλά.

«Φίλος μόνο;»
Ρωτάει καθώς ξύνει επιφανειακά με τα κλειδιά του το παγκάκι.

«Δεν ξέρω ίσως εξελιχθεί και σε κάτι παραπάνω, είναι καλό παιδί ο Σταύρος» Λέω σοβαρά μα μόλις με κοιτάζει προσθέτω:
«Ηρέμησε πλάκα κάνω.
Δεν είναι του γούστου μου ο τύπος»

Εκείνος γνέφει.
«Ωραία»

Κάτι σκαλίζει μα δεν μπορώ να καταλάβω τι γιατί ήμαστε ανάποδα.

Θα το παρατηρήσω μόλις φύγουμε.

Αναρωτιέμαι τι.

«Ωραία;»

«Ναι, ξέρεις, δεν είναι και από τα καλύτερα παιδιά»
Ανασηκώνει τους ώμους του μη παίρνοντας τα μάτια του από αυτό που σκαλίζει.

«Γιατί; Μια χαρά κομπλέ παιδί φαίνεται. Πολύ συμπαθητικός και όμορφος και-

«-Εντάξει φτάνει, το πιασα το νόημα»
Με διακόπτει υψώνοντας την φωνή του.

«Ηρέμησε, απλά λέω»

«Και εγώ απλά λέω, μην φλυαρείς για αυτόν σε εμένα, δεν μπορώ να σε ακούω να μιλάς για αυτόν»
Σμίγει τα φρύδια του.

«Γιατί αυτό;»

«Δεν τον πάω»

«Είμαι σίγουρη πως αν τον γνωρίσεις θα αλλάξεις γνώμη»
Λέω με μια δόση γλυκας στην φωνή μου για να τον τσιγκλισω.