MINE? [✓]

Chapter 14

«Δεν είναι αυτό που φαίνεται, η αυτό που νομίζεις» Κουνάω τα χέρια μου γρήγορα μπροστά της δείχνοντας μας με τους δείκτες μου.

Αναστεναζει και αφήνει την τσάντα της στον καναπέ.

«Δεν θα ξανά ρωτήσω γιατί δεν είστε στο σχολείο.» Ξεφυσαει και κοιτάζει προσεκτικά το ακριβό ρολόι στον καρπό της πριν σηκώνει το βλέμμα της σε εμένα.

«Υποτίθεται έχετε άλλες τρεις ώρες μάθημα»

«Σχετικά με αυτό-

Αρχίζω να λέω και σηκώνει το φρύδι της σε εμένα.

Χεχ

Τι της λες τώρα;

Καμία βοήθεια;

Καμία;

ΚΑΛΑ!

Θα βρω την άκρη μόνη μου.

*Τους γυρίζει θυμωμένη την πλάτη της*

«Γιατί κάνατε κοπάνα;
Δεν σου είπα να μην κάνεις κοπανες από τώρα; Έχουμε Νοέμβριο μήνα»
Λέει σοβαρά, και κοιτάζει μόνο εμένα.

«Ήταν κοπάνα τεσσάρων ωρών, ηρέμησε. Έτσι και αλλιώς, δεν έχω πολλές απουσίες» Λέω απλά και φαίνεται να θυμώνει ακόμη περισσότερο.

Πάντα είχε μια εκνευριστικη στάση όσον αφορά τις απουσίες μου.

«Δεν έχει σημασία. Είσαι τρίτη λυκείου, θα έπρεπε να κοιτάζεις τα μαθήματα σου. Δίνεις πανελλήνιες σε λίγους μήνες» Μου θυμίζει και στιφογυριζω τα μάτια μου.

«Σώπα»
Ειρωνευομαι και αναστεναζει, για δέκατη φορά σήμερα;

Ναι.

«Δικιά μου ιδέα ήταν να κάνουμε κοπάνα» Λέει ψέματα ο Στέφανος, και γυρίζω το βλέμμα μου σε εκείνον.

Γιατί να με υπερασπιστεί λέγοντας κάτι που δεν ισχύει;

Και όλο αυτό μόνο και μόνο για να με καλύψει;

Από πού και ως που;

Η μαμά τον κοιτάζει και ανασηκωνει τους ώμους.

«Δεν έχει σημασία ποιανού ιδέα ήταν, το αποτέλεσμα μετράει Στεφάνε»
Κρεμάει το μπουφάν της στον καλόγερο.

Στέκομαι μπροστά στον Στέφανο, μου κάνει χώρο και κάθομαι δίπλα του αφήνοντας μια ανάσα.

«Υποτίθεται πως σχολαει μετά από εμένα» Ψιθυρίζω σε εκείνον, και γυρίζω να την κοιτάξω.

«Δεν πειράζει»

«Ευχαριστώ, που εμ, με υπερασπίστηκες, δεν χρειαζόταν»
Απαντάω χωρίς να τον κοιτάζω.