Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
ة الندامة و في التاني السلامة
"In haste there is regret, but in patience and care there is peace and safety."
DE WINTER begon niet met een huilende wind, maar met een fluistering, die zo zacht was geweest, dat hij het nu al miste.
De stad was in slaap gevallen. En in die stilte raakte een jongeman zichzelf graag kwijt.
Zijn vingers waren verstijfd van de kou. Qamar miste de zomerse zonneschijn die elke ochtend over zijn gordijnen gleed. Hij had heel de zomer geklaagd dat hij naar de ijzige januariavonden verlangde. Nu dat het eraan kwam, nam hij zijn woorden terug.
Hij zat met zijn oortjes in de grote zaal van de bibliotheek, omringd door boeken. Zijn ogen staarden naar het open boekje voor hem. Zijn balpen tikte verveeld op de tafel. Het geluid beviel hem niet. Dus liet hij de pen tussen zijn vingers dansen en stopte het topje af en toe in zijn mond om erop te bijten.
Door de buitenlucht had zijn haar een verwaaid, nonchalant aanzien en zijn ogen stonden hol van uitputting. Op zijn broek zat het koffievlekje er nog. Hij keek er afwachtend naar, alsof er iets ging gebeuren. Misschien had hij ook op iets interessants gehoopt.
Dat was zijn probleem. Hij hoopte te veel, te vaak.
Gefrustreerd haalde hij zijn handen door zijn haar. Hij voelde de knopen onder zijn vingers, en vooraleer hij het besefte zat zijn pen vast.
Een grimmige zucht verliet zijn mond.
Vermoeid liet hij zijn hoofd op tafel rusten. De pen was wel een probleem voor later. Eerst inspiratie vinden.
Muziek. Dat was zijn vriend. Hij sloot zijn ogen en liet zich door het lied meeslepen. De stem van Joanna Jones zorgde ervoor dat zijn handen zich kalm hielden, zijn ademhaling werd rustiger en voor even, voor even maar, was hij ergens anders.
In een landschap, aan zee, in de ruimte. Hij dwaalde daar waar hij voelde dat zijn ziel de rust ging kennen.
De muziek stopte. Hij opende zijn ogen, en bevond zich weer in de bibliotheek, die maar door een klein kaarsje spaarzaam verlicht werd. De muziek had hem niet geholpen.
Qamar ging wat recht in zijn stoel zitten en strekte zich uit.
Koffie. Zijn tweede beste vriend. Dat had hij nu nodig, daar verlangde hij nu naar.
Met een ruk wist hij zijn tas omhoog te trekken. Hij opende het en diepte een paar muntjes uit de zijzakken. Tot zijn grootste verbazing had hij net genoeg geld voor de koffieautomaat.
Hij stond op.
De bibliotheek had altijd een drukke sfeer gekend, maar recentelijk doken er weinig mensen op. Zelf de rijke Asfours, die besloten hadden om van de grootste tafel in deze kamer hun tafel van te maken, daagden niet meer op.
