MINE? [✓]

Chapter 16

"Από το παράθυρο"
Χαμογελαει στραβά.

"Σοβαρά μιλάω, πως μπήκες;"
Ψιθυρίζω όσο όσο για να μην με ακούσει η μανα μου.

Κοιτάζει το στήθος μου.
"Εδώ είναι τα μάτια μου"
Χτυπάω παλαμάκια και κοιτάζει επιτέλους το πρόσωπο μου.

"Προτιμώ τα κάτω μάτια σου"
Χαμογελάει πονηρά.

"Να αρκεστείς στα πάνω"
Λέω σοβαρά και εκείνος κατσουφιαζει.

Δεν έχω και κάτι ευκαιρο να τον κοπανησω, να πέσει αναίσθητος και να τον πετάξω από το παράθυρο.

Τι;

Δεν φταίω.

Μου βγάζει δολοφονικές τάσεις που δεν ήξερα πως είχα.

Δεν ξεχνάω πως με αγνοούσε επί τρεις μέρες χωρίς να υπάρχει λόγος.

Οπότε ΟΧΙ δεν είναι όλα καλά, και δεν σκοπεύω να παριστάνω πως όλα είναι υπέροχα μόνο και μόνο επειδή βρίσκεται στο δωμάτιο μου.

Όχι όχι όχι και πάλι όχι.

"Τώρα λέγε πως μπήκες"
Χτυπάω νευρικά το πόδι μου στο πάτωμα.

Έχει κρύο, και είμαι τυλιγμένη με την πετσέτα εδώ και πέντε λεπτά περίπου, και ομολογώ να πω πως νιώθω λες και βρίσκομαι σε βόριο πόλο.

Δηλαδή μόνο οι πολικές αρκούδες λείπουν.

"Σου είπα από το παράθυρο"
Μου δείχνει το ανοιχτό παράθυρο και τυλίγω τα χέρια μου γύρω μου σε μια προσπάθεια να ζεσταθώ ίσως;

"Πως σκατα το έκανες αυτό;
Βρισκόμαστε στον πρώτο όροφο"

"Το ίδιο λέμε. Υπάρχει ένα δέντρο και σκαρφάλωσα, έβαλα τα πόδια μου στο παράθυρο σου και ανέβηκα. Δεν ήταν κάτι το δύσκολο" Χαμογελαει περήφανα.

Ναι μωρέ γιατί είναι πολύ φυσιολογικό να μπαίνεις στο δωμάτιο σου και να βρίσκεις έναν Στέφανο μέσα, και να σου λέει πως ήταν ευκολακι που μπήκε μέσα.

Άλλη φορά θα βάζω τις ασφάλειες στο παράθυρο (που δεν τις έχω χρησιμοποιήσει ποτέ μου) για τυχόν ανεπιθύμητες επισκέψεις.

Γκουχου γκουχου τον Στέφανο γκουχου.

"Μάλιστα"
Ανοίγω την ντουλάπα και βγάζω τις καθαρές φλαφι πιτζάμες μου.
"Και τι θέλεις εδώ;"

Εκείνος στέκεται στο θρανίο μου με το ένα του χέρι και κάνει πως σκέφτεται.

Εντάξει, όλοι ξέρουμε πως δεν σκέφτεται.