paycheck ﻬ taekook (one shot)

paycheck

/bardzo ładnie proszę, by każdy przeczytał najpierw notatkę w poprzednim rozdziale albo chociaż opis książki, by później nie było, że przed czymś nie ostrzegałam, ani czegoś nie sprostowałam!/

● • ♥ • ●

● • ♥ • ●

Kiedy powielane latami czynności, skrupulatnie wykonywane zadania i precyzja na miarę najświetniejszych chirurgów świata za każdym razem przynoszą efekt wielce pożądany, człowiek na pewnym etapie przestaje odczuwać jakiekolwiek obawy. Mózg młodego, ale mimo to całkiem doświadczonego, geniusza, wbrew zdrowej logice, popada w samouwielbienie i wykształca tak silną i niezachwianą pewność siebie, że "porażka" już więcej nie jest brana pod uwagę. Właśnie dlatego na tym etapie pojawiają się problemy, a każde, choćby najmniejsze potknięcie, które wcześniej dało się przewidzieć, teraz skutkować będzie bolesnym upadkiem.

Oby nie na samo dno.

Taehyung zamrugał leniwie powiekami i poprawił zsuwające się z nosa okulary. Przeczesał palcami niechlujnie rozczochraną grzywkę i po raz dziesiąty w ciągu jednej minuty zerknął na zegarek. Kolejka w poczekalni przestronnego hallu przesuwała się w ślimaczym tempie i młody mężczyzna przez chwilę rozważał zabranie z ziemi swojego spranego plecaka z idiotycznym nadrukiem deskorolki, by następnie opuścić ten ociekający złotem przybytek, trzasnąć drzwiami i zrezygnować. Sam już tak naprawdę nie był pewien, dlaczego to w ogóle robi, ani dlaczego w tak prestiżowym miejscu, wypełnionym po brzegi milionerami w garniturach, każe się klientom tak długo czekać. Karygodne.

Kolejne skrzypnięcie drzwi, kolejny stukot szpilek od Louboutin, wywołujący na jego twarzy niezbyt urodziwy grymas.

– Zapraszam.

Brunet westchnął ciężko, widząc sztucznie uśmiechniętą pracownicę banku w progu jednego z pomieszczeń. Szok wywołany widokiem kogoś tak nieodpowiednio wyglądającego minął już zapewne dawno temu, w końcu siedział na tym niewygodnym fotelu dobre czterdzieści minut (a ponoć czas to pieniądz). Poprawił zaplątane frędzelki kaptura swojej ekstrawaganckiej bluzy w krowie łaty, wcisnął pod pachę teczkę pełną podrobionych rano na kolanie dokumentów, i myśląc o tym czy na obiad lepsza będzie pizza, czy może jednak kaczka po pekińsku, minął nizutką szatynkę uśmiechając się półgębkiem.

Przecież to nie pierwszy raz. Przecież zawsze się udawało. Czemu teraz miałoby być inaczej?
Może gdyby wiedział odpowiednio wcześniej, że szanowna pani bankier i szanowny pan Jeon, którego w ciągu kolejnych minut planował sprytnie okraść, mają ciągnący się od kilku miesięcy romans, teraz uciekałby stąd pędem, potykając się o własne nogi na marmurowych schodach.
Ale na niegroźne potknięcia już chyba za późno.

~~

          Gdyby kazano Taehyungowi wskazać przełomowy moment w swoim życiu, bez głębszego zastanowienia wskazałby na swój pierwszy egzamin podczas pierwszego roku studiów. To nie tak, że jego ego przewyższało wtedy iloraz inteligencji, wręcz przeciwnie. Taehyung zawsze wiedział, że jest pojętny, a to, czego nauczy się w teorii, później użyje w praktyce. Wiedział także, że na tle innych studentów jest niezaprzeczalnie wyjątkowy. Od kiedy tylko został przyjęty na sekcję malarstwa na jednej z lepszych na świecie Akademii Sztuk Pięknych, sumienna praca i chęć udowodnienia, że w pełni zasłużył na swoje miejsce, spędzały mu sen z powiek. Naturalnie, po każdych zajęciach praktycznych wracał do mieszkania z nutą żalu, przełkniętą podczas rozmów z profesorami, ale mimo wszystko był wdzięczny i dumny z samego siebie, że w ogóle ma możliwość słuchania na temat swoich mniejszych czy większych dzieł krytyki z ust tak szanowanych osobistości. Nie było łatwo raz za razem bronić swojego groteskowego stylu, ani tłumaczyć po tysiąc razy, że inaczej niż reszta interpretuje pewne zjawiska, przedmioty i metafory. Cała jego sztuka była, generalnie rzecz biorąc, jedną wielką metaforą, pełną ukrytych znaczeń i symboliki.