"Gözlerin, gözlerin bana aklımı kaybettiriyor ama ancak İncilerinle buluşunca yolumu bulabiliyorum. İnci, ben sana bakmazsam kaybolurum. Issız sokaklarda kaybolacağıma senin her karesi sedef dolu ömründe kaybolmaya ilk gün razı geldim ben. Seninle h...
Günde üç bölüm atayım dedim, on gün çok uzun geldi çünkü. Uzatmayalım değil mi? Bir haftada bitsin. 😄
Satır arası yorumlarınızı bekliyor olacağım, seviliyorsunuz.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
💌
Bilgisayara hapsolmuş bir virüs gibiyim. Virüsü her zaman kötü, ölümcül bir dış etki olarak görseler de bazen virüsün de acı çektiğini unutuyorlar. Sonuçta o virüs kendini bile isteye ölüme mahkum ediyor, kimse neden bunu göremiyor?
Eminim ne saçmaladığımı düşünüyorsunuz yüzünüzü ekşitmiş bir halde. Açıklayayım; adının Çınar olduğunu öğrendiğim yeşil gözlü mahlukatı hastaneye getirdim. Sağlıklı başlamayan iletişimimiz yine aynı iniş çıkışlarla devam etti. Onu kütüphaneden kolunun altına girerek tek başıma çıkardığıma inanıyorsanız hayal gücünüzü amuda alkışlamak isterim. Herif bir doksan diyorum, eşek kadar!
Kusura bakmayın o kadar sinirliyim ki çizgimi aşmış olabilirim. Ama şuan hastane yatağında ayağına koruyucu takılmış zavallı pozları kesen herif yüzünden tanımadığım kişilerle muhatap olmak zorunda kaldım ve aslında tüm bunlara benim sebep olduğum gerçeği canımı daha çok yakıyor.
Elbette bitmedi, beyzâdemizi özel aracına taşıyıp şoför koltuğuna geçtiğimde, tabi ki ehliyetim var yirmi iki yaşındayım ben, bu kadar alengirli şeye ihtiyacımız olmadığını, arkadaşım Senay'ın bizi iki dakika da gelip alabileceğini söylediğimde yüzüme öyle bir hüsranla baktı ki sanırsınız oyuncağını çaldım. Ne anlama geldiğini hala çözemiyorum. İyilik de yaramıyor!
Sonuç olarak beyimiz çatlak ayağında kırılmaz koruyucusuyla uzanıyordu. Ve ben birazdan onun ailesiyle tanışmak zorunda kalacaktım, neden sinir kat sayımın ışık hızında arttığını anladığınızı muhtemel kılıyorum.
"Hep böyle sinirli bir insan mısın?"
Arkadaşın kapanmaz bir çenesi var, bunu net olarak anlamış bulunmaktayım. Sinirli bir insan olmamam için damarıma basılmaması gerekiyor, benim damarımda insanların ayak altında gezdiğinden ateşin beynime çıkması kaçınılmaz oluyor. Cici bir kız olmadığım için beni suçlayamazsınız. Ama ben ona cevap vermek yerine onu gıcık edecek sorular sormayı tercih ettim, beni deli etmenin bedelini ödemeli.
"Sorabilir miyim o merdivenin ucuna kadar çıkarken neyi amaçlıyordun?"
"Sen ne arıyorsan ben de aynısını arıyordum muhtemelen. Ayrıca arkasına bakmayan sendin."
Hazırcevap insanlardan hiç hoşlanmam, bu herifin artık ayağını denk alması gerekiyor.
"Kitabı bırakmadın bile," dedim komodinin üzerinde, telefonumun tam yanında duran şiir kitabını işaret ederek.
