voelde mezelf weer gelukkig worden
leek plots genezen van mijn zelfhaat
danste het liefst uren achter elkaar
en schreeuwde mijn longen uit mijn borst
wist dat ik straks wel weer zou vallen
maar dat maakte niet uit want oh ik voelde me zo goed
ik kon de wereld weer aan
wilde niet meer stoppen met praten
en dacht dat slaap overbodig was
stuiterde door de schoolgangen
en leek plots spontaan te lachen
nam mijn vriendin in mijn armen
zonder te denken aan al mijn onzekerheden
maar de herinneringen aan mijn slechte periode
stonden nog geschreven op mijn armen
waren nog geeneens geheeld
maar het maakte niet uit want oh ik voelde me zo goed
en nu zou alles beter worden
en zou ik nooit meer hulp nodig hebben
de realiteit begon langzaam aan me te ontsnappen
en wanen werden echt en echt was wanen
maar ik kon de wereld weer aan dus maakte het dan uit?
wist stiekem wel dat ik binnenkort weer zou vallen
en mijn lichaam zou achterlaten met de vraag
was ik gelukkig of manisch?
JE LEEST
ode aan de poëzie
PoetryIk hield van poëzie maar haatte haar ook. We waren beste vrienden en aartsvijanden tegelijkertijd. Maar zonder elkaar, nee dat konden we niet. [14+] Niet geschikt voor alle lezers: bevat verwijzingen naar zelfbeschadiging, zelfmoord, depressie, pani...
