MINE? [✓]

Chapter 23

Στριφογυρίζω τα μάτια μου.
«Ναι ναι».

Το αμάξι του Γιώργου σταματάει μπροστά μας και τα παιδιά κατεβαίνουν.

Τα αγόρια κοιτάζουν μια εμένα και μια τον Στέφανο.

«Κρύωνε», εξηγεί ο Στέφανος και με δείχνει.

Τα αγόρια γνέφουν αδιαφορία.
Μακάρι να μπορούσα να πω το ίδιο και για τα κορίτσια, οι οποίες χαμογελούν πονηρά και δεν έχουν κάνει ακόμη κάποιο πονηρό-πρόστυχο σχόλιο και αρχίζω να ανησυχώ για την προσωπική τους ακεραιότητα.

«Άντε πάμε να βρούμε μέρος να στήσουμε τις σκηνές», λέει ενθουσιασμένη η Δάφνη και προχωράει μπροστά.

Ο Γιώργος την ακολουθεί με τις σκηνές στα χέρια του.

Κάτι θα παιχτεί με τα πιτσουνακια ή είναι η ιδέα μου;

Η Φαίη με τον Άλεξ προχωρούν πίσω τους και τους ακολουθώ, μα το χέρι του Στέφανου με σταματάει.

«Μην τους χαλάς την στιγμή».

«Συγγνώμη; Τους χαλάω την στιγμή;
Έχουμε έρθει όλη η παρέα για κάμπινγκ, είμαστε όλοι μαζί».
Εξηγώ εκνευρισμένη.
«Δεν έχουν βγει ραντεβού και τους κουβαλήθηκα».

Αναστεναζει και παρατηρώ την ανάσα του στον παγωμένο αέρα.

«Δεν το εννοούσα έτσι», εξηγεί ήρεμα.

Ανασηκώνω τους ώμους μου.
«Τέλος πάντων, πάμε», του δείχνω τον δρόμο με το βλέμμα μου και αφού γνέψει βαδίζει δίπλα μου.

Τα παιδιά έχουν προχωρήσει περισσότερο από εμάς και με δυσκολία τους βλέπουμε.

«Φερε μου την σακούλα», με διατάζει ήρεμα και τείνει το χέρι του προς εμένα, σε μια προσπάθεια να πάρει την σακούλα με τις προμήθειες από τα χέρια μου.

Ικανό τον έχω να του πέσει κάτω η σακούλα και να σπάσουν οι μπύρες, και μετά να σπάσω ο,τι έχει απομείνει από τα μπουκάλια στο κεφάλι του.

«Δεν χρειάζεται, δεν είναι βαριά εξάλλου», ψεύδομαι για να μην του την δώσω.

Εντάξει, είναι λίγο βαριά.
Κουβαλάω δώδεκα μπύρες, μαζί με ξηρούς καρπούς, μαρσμελλοους, σοκολάτες και ότι ανθυγιεινο μπορεί να φανταστεί ο νους σας.

Αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να δώσω τις προμήθειες μας στο στόμα του λύκου.

Αν δεν καταλάβατε ποιού λύκου εννοώ, φυσικά και του Στέφανου.