ဆူး

အပိုင်း ၂၈

ပင်လယ်ပြင်၏ မနက်ခင်းသည် မိုးရိပ်မိုးသား မကုန်သေးသောကြောင့် ချမ်းစိမ့်စိမ့်ဖြစ်နေသည်။ ဟိုတယ်မှ မနက်စာခင်းကျင်းထားသော စားသောက်ခန်းတွင် ဒီမိုးယံမှလွဲ၍ မည်သူမျှ မရှိသေး။ မနက်စာအတွက် ဘူဖေးခင်းကျင်းထားသော စားသောက်ဖွယ်အမျိုးမျိုးက စားပွဲတန်းရှည်ပေါ်တွင် သပ်ရပ်စွာ ရှိနေသည်။ ထမင်းကြော်၊ ခေါက်ဆွဲကြော်အတွက် ပန်းကန်များ၊ လိမ္မော်ရည်၊ ဖျော်ရည်များအတွက် ဖန်ခွက်များမှာလည်း သူ့နေရာနှင့်သူ ရှိနေသည်။

မှန်လုံကာထားသော ခန်းမထဲတွင် မထိုင်ချင်သောကြောင့် အပြင်ဘက်မြက်ခင်းပေါ်မှ စားပွဲဝိုင်းတစ်ခုတွင် သူ ထိုင်နေခြင်းဖြစ်သည်။ လေအေးအေးက ဖြတ်သန်းတိုက်ခိုက်နေသော်လည်း ချမ်းရမှန်းကိုသတိမထားမိ။ မနက်မိုးလင်းချိန်တိုင်း စူးစူးရှရှ ထိုးကိုက်နေသော ကိုက်ခဲခြင်းတစ်ချို့ကိုပင် သက်သာစေသလို ခံစားရသည်ဖြစ်၍ ကျေနပ်မိသည်။

သိပ်မကြာခင်မှာပင် တည်းခိုခန်းများရှိရာအခြမ်းမှ သူရှိရာသို့ လျှောက်လာသော မမကို လှမ်းတွေ့လိုက်ရသည်။ ကိုယ်ကြပ်ဘောင်းဘီရှည်ပေါ်မှ ပုလဲရောင်အကျီင်္ကိုအောက်ခံကာ ပေါင်တစ်ဝက်အထိရှည်သော ဂျင်းအနွေးထည်လေးကို ဝတ်ဆင်ထားသည်။ အပြာရောင် သိုးမွှေးဦးထုပ်ဝိုင်းလေးကိုပါ တစောင်းဆောင်းထားသေးသည်။ပင်လယ်ပြင်ကိုနောက်ခံထားကာ လွင့်ပါးနေသော ဆံပင်ရှည်များနှင့် သူရှိရာလျှောက်လာနေသောမမသည် မေခလာနတ်သမီးလေးလို လှနေသည်။

"ဒီဒီ။ မောနင်း။"

"မောနင်း မမ။"

"ခေါင်းကိုက်နေသေးလား။"

"နည်းနည်းပါ။ ကျွန်တော်နဲ့ ဒီခေါင်းလည်း နေသားကျနေပြီ။"

နဖူးပေါ်မှ အဖြူနှင့်အနက်ရောင် ခေါင်းပတ်ဝိုင်းကို နားရွက်အုပ်သည်အထိ နေရာရွှေ့ရင်း မမစိတ်မပူအောင် သူ ဖြေဖြစ်သည်။ မနက်မိုးလင်းချိန်တိုင်း ဆိုးဆိုးဝါးဝါး ထိုးကိုက်တတ်သော ခေါင်းကိို သက်သာအောင် သူ့မှာ တတ်နိုင်စွမ်းမရှိ။ ဘာဆေးမှ သောက်လို့လည်း အရာမထင်။ တဖြည်းဖြည်း သက်သာသွားမည့်အချိန်ကို စောင့်စားရဖို့သာရှိသည်။