Al jouw zijn verliet me zo snel als water kan stromen,
Ik had zo veel te zeggen, maar zweeg.
Jij stierf en ik werd de geest die mij ging bezeten,
Mijn lichaam trok mijn ziel leeg.
Zoals de wind misschien bang is voor het geluid van zijn echo,
Word ik nog steeds angstig van mij.
Langzaam leer ik dat ik stil in mijn graf hoor te liggen,
Alleen er ligt al iemand genaamd jij.
