MINE? [✓]

Chapter 36

«Πάμε τουαλέτα; Έχω πιεί ήδη», κάνει μια παύση μετρώντας τα δάχτυλα της, «τέσσερα ποτήρια σχεδόν», ξεκαρδιζεται η Εύα ενώ η Δάφνη την συγκρατεί, κάνοντας μου νόημα πως την έχει.

Πάντα σε μια παρέα υπάρχει ένα άτομο που φροντίζει να μην πίνει, για να είναι σε θέση να γυρίσει με ασφάλεια όλη την παρέα, σωστά;

Στην δική μας περίπτωση η Δάφνη είναι αυτό το άτομο, η οποία πίνει με το ζόρι δύο ποτήρια, από επιλογή της.

Δεν της αρέσει να πίνει.
Δηλαδή, πως γίνεται αυτό;

Ενώ εγώ; Κάθε φορά γίνομαι τύφλαα

Αλλά μην ανησυχείτε.
Τώρα καλά είμαι.

Μάλλον.

Νομίζω.

Ίσως.

Μάλλον όχι.

ΧΑΧΧΑΧΑΧΑΧΧΑ

«Θα μείνω εδώ να προσέχω το τραπέζι μας», της απαντάω ζαλισμένη ακουμπώντας το κεφάλι μου και αγκαλιάζοντας το τραπέζι.

Βλέπω δύο μπάρες, δύο τραπέζια, διπλούς ανθρώπους.

Όλα διπλά. Τέλειο;

«Σωστά. Μην φύγει το τραπέζι», μου απαντάει η Εύα μεταξύ σοβαρού και αστείου και σχεδόν πέφτει στο σκαλοπάτι της σκάλας, με την Δάφνη να προσπαθεί να την σηκώσει.

Τα κορίτσια αργούν, τα αγόρια δεν έχουν εμφανιστεί και βαριέμαι τοοσο πολύ.

Η μοναξιά είναι χάλια.
Θέλω παρέα. Και ο Στέφανος δεν θα με χαλαγε τώρα. Μου λείπουν τα χείλια του πάνω στα δικά μου. Μου λείπει εκείνος. Μου λείπουν όλα όσα έχουν σχέση με εκείνον, γαμώτο.

Χρειάζομαι ένα ποτό.

Προχωράω προς την μπαρα, τελικά ναι, θα πιω άλλο ένα ποτάκι.

Αυτό έχω πει τις τελευταίες πέντε φορές. Άλλο ένα ποτάκι ×5 φορές.

Συγκρατώ το -για κανένα λόγο γέλιο μου- και προχωράω προς τον Ιάκωβο με τα ποτά.

Κάθομαι στο τραπέζι ενώ σκέφτομαι τι θα μπορούσα να πιω αυτήν την φορά και τα κορίτσια μόλις με εντοπίζουν με πλησιάζουν.

«Δεν θα πιείς άλλο», με μαλώνει η Δάφνη ενώ με τραβάει για να γυρίσουμε στο τραπέζι μας.

Κατσουφιάζω και τραβάω το χέρι μου μακριά της.

«Εχουμε έρθει για να πιούμε.
Όχι για να μείνουμε νηφάλιες», της γκρινιάζω προσθέτωντας ένα dah,
και η Εύα συμφωνεί.
«Τρια σφηνάκια», λέει χωρίς να το πολύ σκεφτεί στον Ιάκωβο και εκείνος με ένα χαμόγελο γυρνάει πλάτη για να φτιάξει τα ποτά μας.