Chapter 39

6.3K 351 204
                                    

Ανοίγω τα μάτια μου και εξετάζω τον χώρο γύρω μου. Εντάξει. Αυτό σίγουρα δεν είναι το δωμάτιο μου.

Έλα ρε είσαι έξυπνη εσύ, σαινι σαινι.

ΒΟΥΛΩΣΕ ΤΟ!

Παρατηρώ στους τοίχους που είναι κολλημένες άφησες με γυναίκες, ποζάροντας προκλητικά με μαγιό.

Για μισό λεπτό, κάτι μου θυμίζει αυτός ο χωρίς.

ΒΡΙΣΚΟΜΑΙ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΤΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ.

Τελικά έχεις λίγο IQ. Νόμιζα πως χάθηκε όλο όταν η μητέρα σου έπεσε από τις σκάλες και χτύπησες το καημένο κλουβιο κεφαλάκι σου.

Μισό τι; Η μαμά μου έπεσε από τις-

ΜΩΡΗ ΜΑΛΑΚΩ ΕΤΣΙ ΤΟ ΕΙΠΑ.

ΑΑΑΑ. Το ήξερα φυσικά.

Ναι, πίσω στο θέμα μας.

Το φόρεμα μου βρίσκεται διπλωμένο πάνω στο γραφείο και στο πάτωμα βρίσκονται ακουμπισμένες οι γόβες μου.

Γουρλώνω τα μάτια μου και απευθείας κοιτάζω κάτω από την κουβέρτα για να σιγουρευτώ πως φοράω ρούχα και δεν είμαι με τα εσώρουχα.

Αφήνω μια ανάσα ανακούφισης μόλις βλέπω πως φοράω κάτι φαρδιές μπλέ πιτζάμες αλλά φρικαρω στην ιδέα ότι με έντυσε ο Στέφανος.

Η πόρτα ανοίγει και ο Στέφανος κάνει την εμφάνιση του.

«Α, ξύπνησες;», καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια να χαμογελάσει και πλησιάζει το κρεβάτι. Κάθεται δίπλα μου. «Είσαι καλύτερα;»

Έλα μου;

«Ε; Καλύτερα;»

«Παραμίλαγες στον ύπνο σου και είχες έναν εφιάλτη», εξηγεί στα γρήγορα.
«Τι έβλεπες;»

Προσπαθώ να θυμηθώ αλλά ο πονοκέφαλος δεν βοηθάει. «Δεν θυμάμαι», παραδέχομαι.

Γνέφει θετικά και χωρίς να πει κάτι σηκώνεται όρθιος. Ανοίγει το παράθυρο και μαζεύει τα πεταμένα ρούχα που υπάρχουν στο πάτωμα.

Οι συμβουλές μου περί καθαριότητας βλέπω του έχουν μείνει και χαμογελάω στην θέα του Στέφανου να μαζεύει το δωμάτιο του.

Η ποδιά του λείπει.

«Α», ξύνω το κεφάλι μου.
«Δεν το θυμάμαι».

Ο Στέφανος σηκώνει τους ώμους του.
«Υποθέτω δεν θυμάσαι και αυτά που μου έλεγες, σωστά;», χαμογελάει στραβά.

Στέκεται όρθιος σε εμένα και μου απλώνει τα χέρια για να με σηκώσει.
«Θα έπρεπε;», απορώ. Εκεινος χαχανιζει πονηρά σηκώνοντας τα φρύδια του νοηματικά.

MINE? [✓]Όπου ζουν οι ιστορίες. Ανακάλυψε τώρα