One Chance For Redemption

Kabanata 36 - Upset

Kabanata 36

Upset

Maybe sa pagmamadali sa paglalakad at hindi pag-iingat, I've twisted my ankle. It hurts. Nabali pa yata ang paa ko. Sir Adam was quick to catch me at alalayan ako upang makatayo. I took a deep breath para kalmahin ang sarili. Ramdam ko pa din ang pagtutubig ng mata at ang masikip na nararamdaman sa dibdib.

"Miss.." Rinig ko ang pag-aalala sakanya.

"I'm okay, Sir Adam."

It wasn't long enough until I hear Dale's voice calling my name. I pretended not to hear it kaya naman ng makalapit siya ng tuluyan sakin ay agad niya akong hinarap sakanya.

"I am calling you, Amaury!" he said, "Where are you going?"

I look away trying hard to swallow the uneasiness I am feeling. "I am going back home."

He tried to capture my face, pinipilit na iharap sakanya pero nanatili na ganoon ang position ko. I didn't move. Dahil na rin siguro sa pananakit ng paa ko.

"I want to go home." Muli kong sabi nang hindi niya bitawan ang pulsuhan ko.

"Didn't you want to shop more? And we we're going to the bakery after this."

I don't even want to look at his face because I feel all sort of emotions. Especially how my jealousy overflowed when I saw him with Lady Riviera a while ago. I tried to pull my wrist on his hold pero hindi siya natinag. I took a step back when I feel na nawawala ang balanse ko dahil sa paghila ko. I accidentally step my broken foot. I winced sa pagkirot ng paa. I took a deep breath as I tried to calm down. Ni hindi ko na alam kung ano nga ba ang masakit sakin ngayon.

"Are you hurt?"

I am hurt. My foot is hurting. And my feelings was shattered.

"...well, my heart is." bulong ko sa sarili.

"What?" he asked, "Amaury, I asked you if you were hurt."

I am hurting because I felt insecure. I am hurting because I felt jealous pero hindi naman dapat. I should be ashamed of myself!

How could I feel this intense feeling when I don't have the right to be so?! Nanlalabo na ang tingin ko. I tried to look down para hindi niya makita ang pag-luha ko but I accidentally caught his eyes. I don't recognize the emotion on it. Pero hindi na ako nagkaroon ng pagkakataon na alamin pa iyon because I immediately averted my eyes. Stupid! Don't let yourself cry, Amaury! I am biting my lower lip so hard para mapigil ang pag-iyak.

I heard Dale sighed. Lumuwag na rin ang hawak niya sa pulsuhan ko. Marahan niyang hinawakan ang siko ko papunta sa carriage.

"You are right. Let's go home, Amaury."

* * *

"Rona, paki-ligpit na ang pagkain at tsaa." Rinig ni Rona ang sabi ni Portia sakanya.

She looks at the untouched tray of foods sa harap ni Amaury. Isang buntong hininga ang binitawan ni Rona nang makalabas sa kwarto bitbit ang tsaa at pagkain. Hindi na naman kinain o tinikman lamang ni Lady Amaury ang mga nakahandang pagkain. She didn't even look good either. Ilang araw na si Lady Amaury na matamlay. Is something bothering her?

Nang ilapag ko iyon sa kusina, agad kong nakuha ang atensyon ng head chef. "Hindi na naman kinain?"

Umiling ako at ngumuso, "Hindi nga po. Ilang araw nang ganito. Kahit ang paborito niyang tsaa ay hindi nagagalaw."

Tumango tango ang ilan pang katulong sa loob ng kusina.

"Yes! I baked her some... Ano ulit iyong sinabi niya sakin na paborito niya daw...?"