De volgende dag sprak ik Niemand weer.
Alleen dit keer maar kort.
Het laatste ging over Iemand en Niemand.
Ik dwong mijn tranen niet te vallen en sprak met trillende stem tegen Niemand dat Iemand niemand ooit was.
Niemand glimlachte droevig en zei tegen mij dat niemand Iemand was.
Toen ik de deken over Niemand heen legde, pakte hij mijn warme hand met koude vingers vast.
"Niemand is Iemand.
Iemand was ooit Niemand," waren zijn laatste woorden.
Daarna verdween Niemand naar Niemandsland.
Ik herinner ze allemaal nog als de dag van gister.
Wat ook zo was.
