Sweet Revenge.

|27|

Η μερα του χορού.

"Εχω αγχωθεί φοοοουλλ." λεω τρομοκρατημένη.
"Γλυκιά μου, θα εισαι μια χαρά."απαντάει χαλαρά η μαμα.
"Ποιο από τα 2;"ρωταω ενώ δείχνω 2 φορεματα.
"Αυτο." λεει και εγω νευω.
Ευτυχώς γιατί και εμένα αυτό μου αρεσε.
Τα μαλλιά μου ειναι σε ελαφριές μπούκλες.

Και φοραω:

Ακούω κόρνα. Μόλις σταμάτησα να φτιαχνομαι.
Ουφ γιατί έχω αγχωθεί τοσο;
Κατεβαίνω με τα χίλια ζόρια κάτω. Επειδή φοράω τακούνια.
"Γεια." λεω στον Άλεξ μόλις μπαίνω μέσα στο αυτοκίνητό του.
Αυτός σκαναρει όλο μου το είναι με τα μάτια του.
"Γεια. Είσαι πανέμορφη." απαντάει έκπληκτος. Χαμογελάω ελάχιστα.
"Αγχώνεσαι;" ρωτάει, λογικά βλέπει πόσο αγχωμένη είμαι.
"Οχι γιατί το λες αυτό;" ρωταω και αυτός γελάει ελάχιστα.
"Έχεις φρικάρει, ηρέμησε." λεει και το χερι του μετακινείται στο χέρι μου που βρίσκεται πάνω στο μπούτι μου.
"Σορρυ." ξεστομιζει γρήγορα και το παίρνει από εκεί..
Φτάνουμε στο σχολείο.
Γιατί στο σχολείο θα γίνει.
Στην τεράστια αίθουσα δεξιώσεων.
Μπαίνω μέσα και τότε ήταν που είδα τον πιο επικίνδυνο συνδυασμό στον κόσμο.
Άρης με κουστουμι.

Ο τρόπος που περνάει την γλώσσα του για να υγραινει τα χείλια του κάνει τα πόδια μου ζελέ.
Μπορώ να παραδεχθώ πως είναι ότι πιο όμορφο έχω δει ποτέ μου..
"Παω να μας βάλω κάτι να πιούμε." λεει ο Άλεξ και εξαφανίζεται μέσα στο πλήθος.
Το βλέμμα μου περιπλανιεται στο χώρο και πέφτει πάνω στην Αγάπη και στον Κώστα που φαίνονται σαν να είναι το πιο 'it' ζευγάρι εδώ μεσα.
Σιγουρα θα κερδίσουν το καλυτερο ζευγάρι εδω μεσα. Σηκώνω το χερι μου και τους χαιρεταω.
Και ναι πρέπει να ψηφίσουμε.
Αναγκαστικά.
"Περνάς καλά;" ρωτάει ο Άλεξ ενώ μου δίνει κάτι να πιω και εγω νευω νευρικά.
Μπαίνει μέσα ο Άρης. Το χερι του ειναι περασμένο στην μέση της Θεοδώρας.
Γαμω το κέρατο μου μεσα.
Γιατί τα κάνει αυτά τώρα.
Μπαίνει ένα sloow τραγούδι και ο Άλεξ μου δίνει το χερι του σαν ενας τζετλεμαν που είναι και πηγαίνουμε μέσα στο πλήθος.
Βάζει τα χέρια του στην μέση μου και εγω τα βάζω στον ώμo του.

Το βλέμμα μου σκοτείνιαζει όταν βλέπω τον Άρη με την Θεοδώρα σχεδόν δίπλα μας.
Και το χαμόγελο μου πάγωσε.
"Θα βγω λίγο έξω να πάρω αέρα." λεω στον Άλεξ και τον αφήνω κοκκαλωμενο στην θέση του πριν πρόλαβει να διαμαρτυρηθει.
Προσπαθώ να ηρεμήσω να σκεφτώ την θετική πλευρά των πραγμάτων αλλά ότι και να σκεφτώ πέφτω πάλι σε αδιέξοδο.
Ηχοι παπουτσιών που συγκρούονται με το πάτωμα ακούγονται και σχεδον πνίγομαι με το σάλιο μου όταν καταλαβαίνω ότι είναι κοντά μου.
"Εισαι καλα;" ρωτάει και εγω γυρνάω για να είμαστε πρόσωπο με πρόσωπο.
"Ναι. Μια χαρά εσυ;" απανταω γρήγορα χωρίς δισταγμό.
"Ναι.."ξεστομίζει γρήγορα.
"Χαίρομαι." απανταω και αυτός κάνει μεταβολή για να φύγει αλλά με έχει πιάσει λόγο διαρροια και δεν μπορώ να το κρατάω άλλο μεσα μου.
"Σε είδα πως την κοίταγες.. Ετσι δεν κοίταγες εμένα, ποτε."παραδέχομαι απογοητευμένη.
"Τι; Ποια;"ρωτάει.
Χαμηλωνω το βλέμμα μου και κοιτάω τα παπούτσια μου.
"Την Θεοδώρα;"ρωτάει και κρατάει το γέλιο του για να μην σκάσει στα γέλια.
Με το χερι του σηκώνει το κεφάλι μου από το πηγούνι και έτσι ειμαι αναγκασμένη να τον κοιτάω στα μάτια.
"Έχεις δει πως σε κοιτάω όταν δεν με βλέπεις; Έχεις δει πόσο λατρεύω την καθε ατέλεια που νομίζεις ότι έχεις;" λεει και χαμογελάει πλάγια.
"Ειμαι ερωτευμένος μαζί σου γαμωτο. Πως να μπορέσω να κοιτάξω άλλη με το τρόπο που κοιτάω εσενα;" λεει και κάθε ίχνος ζήλιας που είχα εξαφανίστηκε μέσα σε δευτερόλεπτα.
Ειναι ερωτευμένος μαζί μου. Και μόνο αυτό με νοιαζει.
"Χριστίνα.. Σε έναν κόσμο που δεν ξέρει να αγαπά. Εγώ ειμαι ερωτευμένος μαζί σου." επαναλαμβανει και εμένα το μόνο πράγμα που σκέφτομαι τώρα είναι τι χορό χορεύουν οι πεταλούδες εκεί κάτω.
"Και εγω.." απανταω και αυτός με γρήγορες κινήσεις με αιχμαλωτίζει στην αγκαλιά του και με φιλάει. Σαν να μην με έχει φιλήσει ξανά ποτέ.
Και αυτό είναι που με τρελαίνει.
Όταν είδα το φως του, τυφλωθηκα.
Και όταν το έσβησε συνέχισα να ειμαι ερωτευμένη με το σκοτάδι του.