MINE? [✓]

Chapter 47

Περνάει βίαια την γλώσσα του στο στόμα μου ενώ ταυτόχρονα σφίγγει την μέση μου όσο πιο πολύ πάνω του γίνεται. Πιάνει το πρόσωπο μου με το ένα χέρι του και απομακρύνεται ελάχιστα, έτσι ώστε να τον κοιτάζω.

«Κι εμένα μου έλειψες», παραδέχομαι ντροπαλά σκύβοντας το κεφάλι μου, και χαμογελάει με την αμηχανία μου. Χαϊδεύει με τα ακροδάχτυλα του την μέση μου και ανατριχιαζω με το άγγιγμα του.

«Σιγουρα δεν έχεις πιει;», μισο γελάει και τα μάτια του συναντούν τα δικά μου.
Γλύφει τα χείλια του ενώ περιμένει με προσμονή την απάντηση μου.

Γνέφω αρνητικά. «Οχι όχι», περνάω τα δάχτυλα μου γύρω από τον σβέρκο του, ενώ φέρνω το κεφάλι του λίγο περισσότερο κοντά μου. «Δεν έχω πιει πάνω από δύο ποτήρια», παραδέχομαι και τον κολλάω εντελώς πάνω μου.

Χαμογελάει ευχαριστημένος και φέρνει το κεφάλι του στον λαιμό μου, αφήνοντας μια σειρά υγρών φιλιών εκεί. Παίζω με τα μαλλιά σου και εμβαθύνει τα φιλιά του, ρουφώντας και γλύφοντας το εκτεθειμένο δέρμα μου.

Τα πόδια μου αρχίζουν να τρέμουν και δεν με κρατούν, έτσι με κρατάει σταθερή και γελάει. «Μην πέσεις», με κοροϊδεύει και ρολάρω σαρκαστικά τα μάτια μου.

Με μια κίνηση κολλάει τα σώματα μας.
Φέρνει το πόδι μου πάνω στο δικό του και τοποθετεί το έχει χέρι του στον γοφό μου, ενώ η παλάμη του τυλίγεται γύρω από την μέση μου. «Η μυρωδιά σου είναι πάντα ίδια», σχολιάζει σαν μεθυσμένος και φέρνει το κεφάλι του στην βάση του λαιμού μου. Η ανάσα του είναι ζεστή και νιώθω το χαμόγελο του να πλαταίνει στον λαιμό μου, ενώ γλύφει αργά το δέρμα μου.

Χαμογελάω χωρίς να απαντήσω, όταν ακούω την φωνή του Άλεξ από πίσω.
«Μπα μπα, το ζευγαράκι τα ξανά βρήκε;», ρωτάει παιχνιδιάρικα καθώς μας πλησιάζει και ρολάρω τα μάτια μου που μας το χαλάει.

«Ποτέ δεν τα είχαμε χάσει», του κλείνει το μάτι ο Στέφανος και δαγκώνει παιχνιδιάρικα την μύτη μου, και απομακρύνομαι ψευτο ουρλιάζοντας.

«Αντε τζουζ τώρα», τον κοροϊδεύω και γελάει κοιτάζοντας άλλου και ύστερα φέρνει ξανά το βλέμμα του πάνω μας.

«Καλά. Θα φάω εγώ όλη την τούρτα σου», λέει και ειλικρινά αρχίζει να τρέχει προς την είσοδο του κλαμπ.

Ο Στέφανος αντανακλαστικά με αφήνει από την αγκαλιά του και τρέχω προς τον Άλεξ. Χα, σιγά μην τον αφήσω να φάει την τούρτα μου. Δεν σφάξανε.