Chapter 48

6.7K 405 144
                                    

Dirty part για τις λυσσαρες της παρέας;)

«Σίγουρα δεν θες να κοιμηθούμε όλες μαζί σπίτι μου;», με ρωτάει η Εύα και της γνέφω αρνητικά.

«Αυριο είπαμε με την Δάφνη να πάμε σπίτι της το βράδυ. Οι τρεις μας», την αγκαλιάζω και μπαίνω στο αμάξι του Στέφανου.

Μου χαμογελάει και ακουμπάει το χέρι του στο πόδι μου, καθόλη της διάρκεια της διαδρομής. Έχω ανοίξει το παράθυρο για να με χτυπάει ο αέρας, μέσα στο μπαρ είχε υπερβολικά πολλή ζέστη.

Φτάνουμε έξω από το σπίτι μου και με κοιτάζει. Ανταλλάσσουμε μερικές ματιές και σκέφτομαι κάτι που δεν ξέρω κατά πόσο είναι καλή ιδέα.

«Τι είναι;», απορεί και συνεχίζει να χαϊδεύει το μπούτι μου. Σμίγει τα φρύδια του και σταματάει την μηχανή του αυτοκινήτου.

Χαμογελάω κοιτάζοντας έξω. «Τί θα έλεγες να κοιμηθούμε σπίτι σου;», στρέφω το βλέμμα μου πάνω του και αυτομάτως γελάει.

Ντοπιασμένη μετανιώνω την πρόταση μου και πάω να βγω έξω, όταν το χέρι του με σταματάει.

«Δεν είπα όχι», γελάει πονηρά, «απλά εξεπλάγην», σηκώνει τους ώμους του απαλά για να κάνει την κατάσταση όσο γίνεται λιγότερο άβολη.

«Τί θα πεις στους γονείς σου;», αρχίζει τη μηχανή του αυτοκινήτου και το σκέφτομαι λίγο.

Ανοίγω το κινητό μου και στέλνω μήνυμα στην ομαδική με τα κορίτσια.
Θα κοιμηθώ στου Στέφανου.
Μπορείτε να με καλύψετε;
Εύα πες ότι είμαι σπίτι σου ^^

Το κινητό μου δονείται από τα συνεχόμενα μηνύματα τους.

ΑΑΑΑΑΑΑ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΕΤΕ

ΑΑΑΑΑ ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ

ΤΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΟΛΑ ΜΕ ΛΕΠΤΟΜΈΡΕΙΕΣ ΑΥΡΙΟ, ΝΑ ΞΡΣ;)

ΠΡΟΦΥΛΑΚΤΙΚΟ ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕΤΕ

Ρολάρω τα μάτια μου και πληκτρολογώ ένα μήνυμα. «Δεν θα το κάνουμε χαζές, απλά θα κοιμηθούμε», στέλνω και η απάντηση τους έρχεται σε δευτερόλεπτα. «Ναι όλες έτσι είπαμε και..... ;)».

Αφήνω το κινητό μου στο ταμπλό του αυτοκινήτου και νιώθω το βλέμμα του Στέφανου να με καίει. Γυρίζω να τον κοιτάξω και γελάει στραβά, ενώ στρέφει το βλέμμα του ξανά στον δρόμο. «Είσαι ύπουλη», τσιμπάει το μάγουλο μου και γελάω μαζί του.

Ύστερα από κάποια λεπτά φτάνουμε σπίτι του. «Οι γονείς σου είναι εδώ;», ψιθυρίζω και γνέφει αρνητικά.
«Οχι, έχουν πάει σε ένα φιλικό τραπέζι, θα αργήσουν να έρθουν», μου λέει ήρεμα και ξεκλειδώνει την πόρτα.
Με αφήνει να περάσω πρώτη και κλειδώνει την εξώπορτα πίσω του.
«Ο αδερφός σου;», ρωτάω σιγανά και αφήνει τα κλειδιά στο γυάλινο τραπέζι του σαλονιού.

MINE? [✓]Όπου ζουν οι ιστορίες. Ανακάλυψε τώρα