ထာ၀ရ ပုံပေ

Part 42 (Zawgyi)

အိမ္ၾကီးတစ္အိမ္လံုး မီးတိုင္မ်ား၊ ဆီမီးတိုင္မ်ားျဖင့္ လင္းထိန္ေအာင္ ထြန္းညွိထားေသာ္လည္း သရဲတေစၦမ်ားရွိရာ တစျပင္တစ္ခုလို တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ေသြ႔ေနသည္။ အေစခံမ်ားသည္ မိမိတို႔၏ တာ၀န္၀တၱရားမ်ားကို ေက်ပြန္စြာ ထမ္းေဆာင္ေနၾကေသာ္လည္း အသံက်ယ္က်ယ္ျဖင့္ စကားမေျပာရဲ။ ေျခသံၾကားရမွာကိုပင္ ထိတ္လန္႔ေနဟန္ ေျခဖြေလ်ွာက္ေနၾကသည္။

"အဘ.."

အေစခံအမ်ိဳးသမီးငယ္ ေနာ္ရာမွာ မ်က္ႏွာေသေလးႏွင့္ျဖစ္သည္။ ငိုထားဟန္ မ်က္လံုးမ်ား ေဖာင္းမို႔ေနသည္။ မီးဖိုခန္းေနာက္ခန္းထဲမွ အခန္းငယ္မွာ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနသည့္ အဘိုးအိုေရွ႕မွာ မ၀ံ့မရဲ လာရပ္ကာ အသံတိုးတိုးျဖင့္ လွမ္းေခၚေနျခင္းျဖစ္သည္။

"အဘ..အရွင့္ကို ညစာ စားဖို႔သြားေခၚေပးပါဦး။"

စကားအဆံုးတြင္ ေနာ္ရာသည္ တစ္ခ်က္ရွိဳက္လိုက္သည္။ သူမကိုယ္တိုင္ မေခၚရဲသျဖင့္ အဘိုးအိုကို အကူအညီေတာင္းရျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း လူေသတစ္ေယာက္လို မ်က္ႏွာျဖဴေဖြးေနသည့္ အဘိုးအိုသည္ သူမတို႔ထက္ ပိုျပီး ၀မ္းနည္းစိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနသည့္ဟန္။ တုတ္တုတ္မ်ွ မလွုပ္။ ေနာ္ရာမွာ အဘိုးအို၏ ပခံုးကို ကိုင္လွုပ္ရသည္။

"အဘ.."

"ေအးပါ ကေလးမရယ္။"

အဘိုးအို၏ ေလသံသည္ အားအင္လံုးလံုးမရွိ။ ျဖဴေဖ်ာ႔ေနေသာ ႏွုတ္ခမ္းမ်ားၾကားမွ သက္ျပင္းခ်သံကိုသာ အထပ္ထပ္ၾကားေနရသည္။ ထို႔ေနာက္ ခပ္ျဖည္းျဖည္းထကာ မီးဖိုခန္းမွ ထြက္လာခဲ့သည္။ ထမင္းခ်က္ၾကီး စီရမ္နာသည္လည္း သူမေရွ႕မွ ပြက္ပြက္ဆူေနေသာ ဟင္းအိုးၾကီးကိုပင္ ျမင္ဟန္မတူ။ တစ္အိမ္လံုး မည္သူမွ စိတ္မေကာင္းၾက။ မထင္မွတ္ထားသည့္ ၾကမၼာဆိုးသည္ ေလျပင္းတစ္ခုႏွယ္ အိမ္ၾကီးအတြင္းမွ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးမွုအားလံုးကို တိုက္ခတ္ယူေဆာင္သြားျပီျဖစ္သည္။

အဘိုးအိုသည္ လုလိယက္စ္၏ အလုပ္ခန္းရွိရာသို႔ ေလ်ွာက္လာခဲ့သည္။ အလုပ္ခန္းေရွ႕မွ ဥယ်ာဥ္သည္လည္း အပ်က္အစီးမ်ားေၾကာင့္ သာယာမွုမရွိ။ ညေနခင္းခ်ိန္မ်ားတြင္ ပ်ံလႊားေပ်ာ္ျမဴးေနတတ္သည့္ ငွက္ငယ္မ်ားကိုလည္း မေတြ႔ရ။ ေပ်ာက္ျခင္းမလွ ေပ်ာက္ကြယ္ေနျပီျဖစ္သည္။