ထာ၀ရ ပုံပေ

Part 48 (Unicode)

ပုံပေမြို့လယ်ရှိ နတ်ဘုရားကျောင်းကြီးရှေ့မှ ဖွေးဖွေးဖြူနေသော စကျင်ကျောက်ကြမ်းပြင်ကြီးသည် ခဲရောင်ကျောက်တုံးငယ်များနှင့် ပြည့်နှက်နေသည်။ သဲမိုး၊ ရေမိုးမဟုတ်။ ကျောက်ခဲမိုးဖြစ်သည်။ အဆက်မပြတ် အရှိန်ပြင်းစွာ မရပ်မနား ကျဆင်းနေခြင်းဖြစ်သည်။ မိုးရွာသံထက် ဆယ်ဆပြင်းသည့် လေဟာနယ်ကို ကျောက်တုံးငယ်များ ဖြတ်သန်းလာသော အသံသည် တစ်မြို့လုံးကို ဖုံးလွှမ်းထားပြီဖြစ်သည်။

အိမ်ခေါင်မိုးအုတ်ကြွပ်များ အက်ကွဲကုန်သည်။ အိမ်ရာဝရန်တာမှ ပန်းအိုးများ မွမွကြေကုန်သည်။ တိရစ္ဆာန်များသည် အထိန်းအကွပ်မရှိ ကြောက်လန့်တကြား ထွက်ပြေးကုန်ကြပြီဖြစ်သည်။ လမ်းမများပေါ်တွင် ဦးတည်ရာမဲ့ ပြေးလွှားနေသော မြင်းများ၊ ခွေးများသည် သက်သာရာရသည်တော့မဟုတ်။ ပူနွေးသော ကျောက်ခဲငယ်များကြား အလဲလဲအချော်ချော်ဖြစ်ကာ ဒဏ်ရာရကုန်သည်။ ဒါပေမဲ့ ၎င်းတို့အား ကူသူ၊ ကယ်သူ မရှိ။ လူသားအချင်းချင်းပင် မမြင်ဟန်ဆောင်ရင်း မိမိအသက်အတွက် ထွက်ပြေးနေရချိန်ဖြစ်သည်။

ကျောက်ငယ်များကျသံသည် လူတွေကို လမ်းပေါ်မှာ မနေရဲအောင် မောင်းထုတ်နေသည့် တောခြောက်သံအလား ကျယ်လောင်မြည်ဟိန်းနေသည်။ တစထက်တစ ပိုမိုကျယ်လောင်လာသည်။ ထို့နောက်တွင်တော့ သေမင်းတမန်၏ ဝမ်းခေါင်းသံဖြင့် အော်မြည်သံနှင့်ဆင်ဆင်တူသော ခြောက်ခြားစရာ အသံကြီးများနှင့်အတူ ကျောက်တုံးကြီးများပါ ပါလာသည်။

"ဝုန်း"

"အုန်း"

အထိတ်တလန့်အော်သံများ၊ နာကျင်စွာ ငယ်သံပါအောင် အော်လိုက်သံများ၊ ပြေးလွှားသံများ၊ အကူအညီတောင်းသံများသည် ရပ်တန့်ခြင်းမရှိတော့။ လူအများစုမှာ အမိုးအကာများအောက်တွင် ဖြစ်သော်လည်း လေဟာပြင်မှာရှိနေသူများအတွက်တော့ မလှမပ သေဆုံးရပြီဖြစ်သည်။ ပုံပေမြို့သည် သွေးစွန်းခဲ့ပြီဖြစ်သည်။

လေပြင်းသည်လည်း တစထက်တစ ကြောက်မက်ဖွယ်ကောင်းအောင် ပြင်းထန်လာသည်။ မီးတောင်ကြီးသည် ဝမ်းဆာနေသော သရဲသဘက်ကြီး၏ ပါးစပ်ပေါက်ကဲ့သို့ ပတ်ဝန်းကျင်မှ လေများကို မွတ်သိပ်စွာ စုပ်ယူနေသည်။ ကျောက်ခဲများနှင့်အတူ ထူထပ်သိပ်သည်းသော ပြာမှုန်များသည် ထိုလေပြင်းကြားတွင် အထိန်းအကွပ်မရှိ ကျဆင်းနေကြသည်။ ထိုပြာမှုန်များသည် နှင်းမုန်တိုင်းတစ်ခုလိုပင်။ သည်းထန်စွာ ကျဆင်းနေကာ လူများ၊ အိမ်များနှင့် အရာရာကို တွယ်ငြိကပ်တွယ်ကုန်သည်။ ရပ်တန့်ခြင်းမရှိ။ ပိုက်ဖွင့်ထားသော ရေပိုက်ခေါင်းမှ ရေများစီးကျနေသလို ကောင်းကင်ထက်မှ တရဟော ကျဆင်းနေသည်။