SUN { Season 1 }

SUN { 29 }

"စိတ္မပူနဲ႕၊ ကြၽန္ေတာ္ ရွိတယ္ ယံ"

စိုးရိမ္တတ္ၿပီး အေတြးမ်ားေသာ ေဝယံ့ကို စာဖတ္ခန္းသို႔ မဝင္ခင္ ေနသူရိန္မင္းခန႔္ ေဖ်ာင္းဖ် အားေပးသည့္ အခ်ိန္တြင္ ည ကိုး နာရီ ခြဲေနၿပီ။ တကယ္တမ္း စိုးထိတ္ေနသူက သူသာ ျဖစ္၏။ ေနသူရိန္မင္းခန့္ နားထဲတြင္ ေစာေစာက ေဒၚစႏၵာခင္၏ စကားသံသာ ပဲ့တင္ထပ္ေနသည္။ စကား တစ္ခြန္းက ဒီေလာက္ ေခ်ာက္ခ်ားေအာင္ လုပ္နိုင္လိမ့္မည္ ဟု သူ မထင္ထားခဲ့။

ေရွ႕မွာ ျမင္ေနရေသာ တံခါးႀကီး၏ ေနာက္မွာ ျဖစ္ပ်က္လာမည့္ အရာေတြကို ရင္ဆိုင္နိုင္စြမ္း မရွိစြာ ေနာက္ဆုတ္ ေျပးထြက္ခ်င္သည္။ ျဖစ္နိုင္ပါက ခါးသီးေသာ ျဖစ္ရပ္ကို အလြယ္ေလး ေရွာင္ဖယ္ပစ္နိုင္သည့္ စြမ္းအင္ တစ္မ်ိဳး ပိုင္ဆိုင္ထားခ်င္သည္။ အခ်ိန္ေတြကို ေနာက္ျပန္ ရစ္နိုင္သည့္ စြမ္းအင္မ်ိဳး။ အတိတ္ ေမ့ေအာင္ ျပဳစားနိုင္သည့္ ေမွာ္ပညာမ်ိဳး။ တကယ္ေတာ့ ထိုအရာေတြသည္ စိတ္ကူးယဥ္မႈေတြသာ ျဖစ္သည္။

ယခုအခ်ိန္မွာေတာ့ မတတ္နိုင္စြာ စာဖတ္ခန္းဆီသို႔ ေလးလံ တ႐ြတ္ဆြဲေနေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ႏွစ္ဦးသား တုန္လႈပ္စြာ လွမ္းေနခဲ့ၾကၿပီ ျဖစ္သည္။

စာဖတ္ခန္း တံခါးကို ဖြင့္ၿပီး အထဲသို႔ ဝင္လိုက္တာႏွင့္ ေနသူရိန္မင္းခန႔္ ေျခလွမ္းေတြ ကတုန္ကယင္ ျဖစ္လာသည္။ ပါေကး ၾကမ္းျပင္ေပၚ နင္းေလွ်ာက္လာသည့္ ေျခေထာက္ ႏွစ္စုံ၏ ေျခသံမ်ားက အက်ယ္ႀကီး ျဖစ္ေနသလို ခံစားရသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းက စႏၵရား၏ အျဖဴ အနက္ ခလုတ္မ်ား အေပၚတြင္ စီစီစံ လဲေလ်ာင္းေနသည္။ ေၾကာင္ကေလး လႈပ္ရွားတိုင္း ဒင္ခနဲ ေဒါင္ခနဲ ထြက္လာေသာ အသံမ်ားက ထိတ္လန႔္ဖြယ္ရာ။ စႏၵရား သံစဥ္မ်ားေၾကာင့္ ေနသူရိန္မင္းခန႔္ ႏွလုံးေတာင္ တုန္ရီလာသည္။

တဒိန္းဒိန္း ခုန္ေနသည့္ ႏွလုံးကို ေအးစက္ေနေသာ လက္ဖဝါးႏွင့္ ဖိထားရင္း စာအုပ္စင္တို႔ကို တစ္ခုၿပီး တစ္ခု သူ ျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့သည္။ အားအင္ မရွိဘဲ ယိုင္နဲေနေသာ ေျခေထာက္မ်ား၏ ေျခသံက ေအးစက္ ၿငိမ္သက္ေသာ အခန္းထဲ လိုတာထက္ ပို က်ယ္ေလာင္ေနသလို။