Chapter 7

22.2K 732 150
                                    



"How was it, living in Palawan?" I stiffed, unti-unting umakyat ang panlalamig sa aking buong katawan, mula paa hanggang ulo, hindi ko magawang gumalaw. 

Walang lumalabas salita sa aking bibig, pati sa utak ko hindi ko alam ang gagawin ko sa puntong ito. Parang tumigil ang aking mundo sa sandaling ito.

"Do you still know me?" he asks with his serious expression, na mas lalong naging dahilan ng panginginig ng aking mga kamay, at panlalambot ng aking mga tuhod.  Gamit ang mga matang iyon, mas lalo lang akong nanghihina at kinakabahan ako ng sobra. 

But even though, I'm trembling really bad right now. I  still manage to talk and answer his question, kahit na unti na lang ang bibigay na ang buong katawan ko, pakiramdam ko ano mang oras ngayon ay matutumba ako sa sobrang kaba. 

halos hindi na nga ako makahinga ng maayos habang nakatingin siya sa akin ng diretso, ikakamatay ko na ata ito. 

"Ahm.. A-ah, M-Mr. Del Mundo," I said and chukled a little to ease the tenstion between our stares, but I guess it became worst, and it's so awkward! "Survey, hi," Hindi ako makapagsalita ng matino, nanginginig ang labi ko, shit!

"Why did you disappear, Milk? And, why didn't you tell my mom that you're leaving? You just cut our communication as easy as you cut your hair when we were in high school, and haven't seen you for almost two years!" he hissed at me out of irritation, I felt large anger in his words, but his face was so calm that makes me wanted to leave this room and just run away.

"A-ano kasi---," Anong sasabihin ko? Kaya mo ito, Cherry just act normal, yung parang walang nangyari, yung parang wala kang tinago sa kanya. 

"A-ano.... I have a vacation back then in Palawan, As I arrived to the place, I got mesmerize by the beauty of it, so, I choose to live there kasi ano ahmm.. Mas madali gumawa ng designs doon dahil sa peaceful yung lugar......yun' tama! kasi mas fresh yong feeling doon hindi kagaya dito sa Manila," Pagpapaliwanag ko habang nakatayo pa'rin ako sa tapat ng pinto. Hindi ko kayang makipaglaban sa kanyang pagtitig baka ito pa ang maging dahilan ng kamatayan ko. I would die, and possibly got a heart attack by this stares.

"Easy to make designs, for what?" he confusedly said, and still continue staring at me like he was looking at my soul.

"For L.A. fashion," pagpapalusot ko at pinilit ko paring ngumiti sa kanya kahit na sobrang hindi na ako makahinga, naninikip ang dibdib ko. Gusto ko na lang maglaho sa puntong ito, "But, I heard you've already resign to L.A. Fashion on the same day you disappear, and after that you we're no where to find," he seriously said.

Paano n'ya nalaman ang lahat ng iyon?! Lupa kunin mo na ako, hindi ko na kinakaya ang mga nangyayari ngayon, nanghihina na ako at nahihirapan ang huminga, mauubusan na ako ng hangin sa buong katawan ko.

"So, answer me, why did you cut our connections?" He stood up and walks slowly in my direction. I quickly took a step backward, cause I don't want to get near him.

"Ano kasi.... naging busy ako sa Palawan, at tinigil ko muna ang paggamit ko ng social media doon, I choose to live a life, that is free and fresh," pinilit ko paring iparating iyon na chill lang para hindi niya masyadong mafeel na sobrang natetense ako sa presensya niya.

"I can't accept that reason, Villaruel, it's not even valid, I know you to well," he clenched his jaw as he darkly said that, and walks closer to my place.

Patay na!!!

I step back as he walks closer, para kaming naglalaro dahil sa bawat hakbang niya ay katumbas ng pagatras ko. He was getting near me faster than I step backward, and when he was about to reach for me my phone suddenly rings and I grab that chance to get away, I quickly turn around and grab my phone out of my bag and answer it with any of his permission, yes, I know that's rude but this will save me. Thank goodness!

OVERLY CRUEL(Purely Unedited!!!)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon