Bir asker ve yârinin hikâyesi...
"Bu sevda
Bende bittiğinde
Sende başlarsa,
Seni asla affetmem."
"Akif Karan," dedim uzun zaman sonra ilk kez konuşurken. İsminin güzelliğine yandım. "Ben senin mesleğinden gocunmuyorum. Aksine gurur duyuyorum. Ama se...
Harika yorumlarınız dolayısıyla bir hafta içinde yeni bölüm geldi. Bu bölüm daha bi mütüşmel yorumlar bekliyorum. Satırlarımızı çiçeklendirin.
Önceki bölümlere oy atmayanlar rica ediyorum oylasınlar. Ki kitabımız listelere girebilsin.
Sınavlarım başlayacak o yüzden burada ne kadar aktif olurum bilemiyorum ama şimdiden güzel yorumlarınız için teşekkür ederim, kucak dolusu sevgiler 🌸🌸🌸
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
YEDİNCİ BÖLÜM ♤
KAR ÇİÇEĞİNİN MÂTEMİ
♤
İnsanların çoğu kaybetmekten korktuğu için sevmekten korkuyor. Sevilmekten korkuyor, kendini sevilmeye lâyık görmediği için. Düşünmekten korkuyor, sorumluluk getirdiği için. Duygularını ifade etmekten korkuyor, reddedilmekten korktuğu için. Ve ölmekten korkuyor, aslında yaşamayı bilmediği için.
Berceste ise ölümden değil, Hakan'ın elinde can vermekten korkuyordu. Bu öyle bir korkuydu ki, kendi canından vazgeçecek kadar beter bir histi. Bu yaşına değin hiçbir zaman kendi canına kıymayı aklının ucundan bile geçirmezken, ilk kez bu gece ölümü göze almıştı.
Tik tak, tik tak.
Kar tanelerinin altında geçen saatler, sabahın ilk ayazına kadar devam etmişti. Esen rüzgârla kucağındaki bedenin titrediğini fark eden Akif Karan tutulan kaslarına rağmen hafifçe hareket etti. Güneş doğmak üzereydi. Alacakaranlık havaya bakarak derince nefes aldı. Berceste gece boyunca sayıklamış ve korkuyla kendisine sığınmıştı.
Kucağındaki zayıf ve korunmaya muhtaç olduğunu zanneden, halbuki oldukça güçlü olan kadına iç çekerek baktı. Savunmasızca ondan yardım işteyişi gözlerinin önünden bir an olsun gitmiyordu. Bilinçsizce balkondan aşağıya sarkıtmıştı bacağını. Yetişemeseydi ne olacaktı? Ya tutamasaydı, düşünmek bile istemiyordu.
Berceste'nin o an ki psikolojisini hiç kimse anlayamazdı. Ne yaşıyordu da içinde buna kalkışmıştı kim bilir?
Yalnızca o adamın ismini sayıklayışlarından, onu bu mateme bürüyen iğrenç herifi gördüğünü anlamıştı. Karargaha gittiğinde Hakan'ı iyi bir dayak bekliyordu. Berceste'ye yaşattıklarının aynısını yaşaması için elinden geleni yapacaktı.
Berceste'nin çiçeklerini solduran adama en sert kışını yaşatacaktı. Narin boynunda ve beyaz tenindeki parmak izlerinin bıraktığı hasarı gördüğünde öfkeyle dolmuştu.
