ΧΩΡΙΣ ΕΝΑ ΑΝΤΙΟ...(YOU NEVER SAID GOODBYE)

Ολα θα πάνε καλά

Η Άννα βημάτιζε νευρικά στο γραφείο του Γιάννη, προσπαθώντας να βάλει τις σκέψεις της σε μία τάξη. Είχε περάσει ατελείωτες ώρες αγωνίας να σκέφτεται το τι θα γίνει με τη μητέρα της και τώρα ανυπομονούσε να μάθει τι είχε κάνει εκείνος. Πού θα έβρισκε τα λεφτά για την επέμβαση και τη νοσηλεία της μητέρας της και πόσο σύντομα θα μπορούσε να γίνει αυτό, αν γινόταν βέβαια, διότι κανένας δεν μπορούσαε να ξέρει αν τελικά το ταμείο θα μπορούσε να πληρώσει ό τι εκείνη χρειαζόταν. Και αυτό ήταν το χειρότερο απ'ολα.

«Γιάννη, σε παρακαλώ,  δεν αντέχω άλλο αυτή την αναμονή! Θα ήθελα να σου μιλήσω λίγο, έχεις χρόνο;» μια ανάσταση Άννα βρισκόταν τώρα μπροστά του μα εκείνος ήξερε πια πώς να την καθησυχάσει.

«Πες μου»

«Γιάννη, χθες είδα ένα πολύ κακό όνειρο, είδα την μητέρα μου να βυθίζεται στην θάλασσα και εγώ δεν μπορούσα να κάνω τίποτε για να την βοηθήσω και ....»

«Ησύχασε Άννα, ησύχασε! Τίποτε από όλα αυτά δεν θα συμβεί, πίστεψέ με! Άλλωστε, χθες μίλησα με πολλούς γνωστούς μου και τελικά βρήκα άκρη με το ταμείο της μητέρας σου. Σε μια εβδομάδα, αν όλα πάνε καλά αναχωρούμε!» την έπιασε τώρα από τους ώμους και την ταρακούνησε ελαφρά μες την χαρά του και αυτό ήταν αρκετό για να την βγάλει από το βάραθρο της απελπισίας που είχε πέσει σήμερα τα πρωί.

«Τι; Μου λες αλήθεια Γιάννη; Ω, πες μου πως μου λες αλήθεια!» τον κοίταξε γεμάτη αγωνία.

«Δεν παίζω με κάτι τέτοιο Άννα και το ξέρεις. Εχθές, μετά την συνάντησή μας, πήγα σε κάποιους γνωστούς , έχω  μερικές αξιόλογες γνωριμίες που με κατατόπισαν αρκετά....Έτσι, τελικά κατάφερα και βρήκα άκρη Άννα....» κατέληξε κάνοντάς την να τα χάσει. Πόσο άδικη ήταν στ' αλήθεια! Αυτός ο άνθρωπος τελικά ήταν ίσως ο καλύτερός της φίλος. Γιατί παρόλο που ήξερε πως η καρδιά της ανήκε σε άλλον άντρα, παρόλα αυτά προχώρησε χωρίς να της κρατά κακία, βοηθώντας την ταυτόχρονα την ίδια στιγμή όσο κανείς.

«Αχ Γιάννη! Σ' ευχαριστώ! Πόσο σ' ευχαριστώ για όλα!» παρατήρησε έντονα και έπεσε στην αγκαλιά του γεμάτη ευγνωμοσύνη....

«Εντάξει, εντάξει, μην το κάνουμε θέμα τώρα....Άλλωστε στο ξαναείπα, βοηθώ μονάχα όσους αξίζουν και εσύ είσαι σίγουρα ένας από αυτούς....» της είπε γεμάτος τρυφερότητα και εκείνη κούρνιασε ήσυχα πια στην αγκαλιά του..Και ένιωθε τόση σιγουριά, τόση ασφάλεια εκεί όπως τότε, πίσω στην Νέα Υόρκη, στην αγκαλιά του Πέτρου....σκέφτηκε και αναρίγησε και μόνο στη θύμησή του. Απομακρύνθηκε τότε βιαστικά από κοντά του, ενώ στο βλέμμα της διάβαζε κανείς πεντακάθαρα τις σκέψεις της.