Paint Of The Enchanted Nights (Marchero Series #1)

CHAPTER SIXTEEN

"Manuel..." I called him, kasalukuyan siyang nagpupunas ng pinggan na kanina ay hinugasan niya. He doesn't want me to do household chores because I'm a bit sore down there. Humarap siya sa akin, nag-aantay sa sasabihin ko. Emmanuel also decided to stay here for a few days because He wants to meet my family and explained things.

"Hmm? What is it?" he asked and goes back in wiping the dishes.

"Base sa nakita ko kagabi, ka ano-ano mo yung Zachary?" kuryosong tanong ko at tinukod ang dalawang kamay sa lamesa.

"He's a cousin of mine." he said plainly.

"Ahh, pinsan." I said and looks at my nails.

Wait— what the fuck?!

"Pinsan mo?! Why did you punched him? What if mag-away kayo dahil doon? Are you even thinking?" I said continously at bumaba sa high stool chair upang lapitan siya.

Binalewala niya lang ako at ayaw magpaistorbo sa ginagawa niya. Kinalabit ko siya ngunit ayaw pa rin niya akong pansinin. Napasimangot ako.

"It's normal for us to punch each other. Ganoon na kami noong college sa tuwing nagkakaurungan sa natitipuhang babae." wika nito na kinakunot ng noo ko.

How dare him speak word about a girl?!

"Babae na natitipuhan? Talaga?" wika ko at sinamaan siya ng tingin. Bakas naman agad ang alangan sa kanya. Binaba niya yung hawak niyang tela at hinawakan ang pareho kong braso.

"It's a long time ago. College days. You don't have to worry about any other girls because you are the only one I love in the first place. I'm sorry if I make you worry or doubt in anyways." he whispered seriously at nginitian ako.

I'm starting to like this side of him. Oh gosh!

"Call your mom, baby. Tell her that we'll go there. You don't want them to be surprised, right?" he said mischievously and kissed my lips tenderly. "I'll get some chips in the pantry." he said at pumasok sa mga lagayan nila ng pagkain.

I dial my mom's number and she answered it.

"Good morning, Mom. I'm sorry dahil hindi ako nakauwi." paumanhin ko sa kanya, pinilit ko umakyat sa high stool pero hindi ko talaga abot, sakto naman na padating si Manuel dala yung mga chips. Binuhat niya ako at inabutan ng bukas na cheetos. Favorite ko!

"Ano kumusta nabalik mo ba yung kwintas?"

"Hindi pa po, Ma. Pupunta pala kami ni Emmanuel diyan mamaya." imporma ko sa kaniya.

"Bakit naman, hija? teka, galit ka sa kanya? ano ba nangyari?" sunod sunod na tanong sa akin ni Mama. Minuwestra ni Emmanuel ang kanyang kamay. Is he going to talk to my Mom?

"Ma, kausapin ka raw ni Emmanuel" sabi ko at binigay iyon kay Emmanuel.

Ngumiti siya sakin habang hawak hawak niya ang cellphone ko, hindi niya tinatanggal ang titig sa akin at panay ngiti at tango sa pag uusap nila ni Mama.

"Yes, Mrs. Rue. Formal attire it is." he said and smirked at me. Kumunot naman ang noo ko.

"Have a nice day as well, Mom." wika niya na nakapagpagulat sa akin, Wtf? Mom?! Ganoon agad? Binigay niya sa akin ang telepono at natawa sa reaksyon ko.

"What did she say, did she believe that you're going to my house for dinner?" nakakunot ang noo habang tinatanong siya, ngumisi muna siya bago siya tumango sa akin.

"She even said that don't be late." sagot niya sa akin at bahagyang ngumiti.

"How did you get into my Mom's nerve? Kahit noong mga manliligaw ko sa kolehiyo takot kay Mama. Iyong isa ko lang ex ang aprubado diyan." I said mindlessly. Biglang natahimik ang paligid and realization hits me.