Reincarnated as the Seventh Princess (BOOK 1/3) |COMPLETED|

Kabanata XXXI

NAKASIMANGOT habang nakaupo ang batang babae na apat na taong gulang sa labas ng kanilang mansyon. Dala na niya ang kanyang bola upang magbaseball kasama sana ang ilang bata ngunit dahil sa malakas na ulan, hindi niya magawang makalabas.

"Yvonne, baby, what are you doing here?" Tinig ng isang lalaki mula sa bungad ng pinto. Napalingon naman si Yvonne dito ngunit palihim na napairap dahil ang kanyang Papa lamang pala ito.

"Wala po, Papa. Malungkot lang ako." Nakasimangot na pahayag ng bata sabay salumbaba pa at mas lalong bumusangot ang mukha.

"Bakit malungkot ang anak ko? May umaway ba sa'yo? Nag-away ba kayo ng iyong Ate Ysabela?" Nag-aalalang tanong ng kanyang Ama habang naglalakad ito palapit sa kinauup
uan ng batang babae saka tumabi dito.

"Hindi, Papa. Wala pong kinalaman si Ate Ysabella." Nakangusong pahayag ng bata.

"Then what's wrong?"

"Umuulan po kasi e!" Bulalas niya sabay padyak ng paa dahil sa inis. "Hindi po ako makalabas! Maglalaro ako dapat ng baseball kasama po friends ko." Salubong ang kilay na pahayag ng batang babae habang pinaniningkitan pa rin niya ng mga mata ang ulan.

"Why don't you wait till the rain stops?" Suhestyon ng kanyang Ama pero inirapan niya muna ito bago sumagot.

"Pero Papa! Ang dilim po ng langit! May storm nga raw po sabi ni Yaya e! Baka bukas na po iyan titigil." Nagmumukmok niyang pahayag saka muling bumusangot.

"Then you can play tomorrow with your friends. Sigurado, hindi rin sila papayagan ng magulang nila maglaro sa ganito kalakas na ulan."

"Pero may practice na po ako ng martial arts bukas." Nakangusong pahayag muli ng batang Yvonne.

"The next day?"

"Papa naman e!" Muling bulalas ng batang babae sabay tingin ng masama sa kanyang Ama. "Ayaw ko na po sa ibang araw! Gusto ko ngayon! Bakit po ba kasi umuulan?! Nakakainis naman!" Reklamo niya pa saka padabog na binato ang bola sa malayo.

"Rain is a natural phenomena in this world, Yvonne." Iiling-iling naman na pahayag ng kanyang Ama na muling ikinairap ng batang Yvonne.

"Ayaw ko po kapag umuulan! Ipagpray ko po kay Papa God na huwag na umulan habang-buhay para makapag-play na ako sa labas!" Pinagdaop pa niya ang mga palad at pumikit saka nagsimulang magdasal. Hinawakan naman ng lalaki ang kanyang mga kamay at natatawa sa ginagawa ng anak. Kahit madalas umasta o magsalita si Yvonne na parang matanda ay hindi pa rin talaga mawawala ang pagiging bata nito sa puso, isip ng kanyang Ama.

"Yvonne, you shouldn't be selfish. Alam mo na hindi tayo mabubuhay kapag walang ulan." Suway niya sa anak pero binawi lang nito ang mga kamay at pinagkrus ang mga braso.

"Pero Papa! Hindi po ako 'shellfish'! Iyong mga playmates ko rin po makikinabang kapag hindi na umulan! Makakapag-laro na po kami." Pagrarason niya pa dahilan para muling matawa ang ama.

"Oh, sweetie." Hinaplos pa ng lalaki ang buhok ng anak bago magpatuloy. "Paano naman iyong iba? Ang mga hayop na umaasa sa tubig-ulan? Ang mga magsasaka na kinakailangan ng ulan para sa kanilang pananim? Ang mga puno? Tayong mga tao?" Pagpapaintindi ng lalaki sa anak ngunit umirap lamang ito.

"Hmp! Paano naman po ako? Wala naman pong naidudulot na maganda sa akin ang ulan! Palagi na lang ako di makalaro kapag umuulan." Nakaismid na pahayag ng batang babae saka muling sinamaan ng tingin ang madilim na kaulapan.

"Yvonne, Do you know that there is something nostalgic, relaxing, and beautiful about the rain? There is something magical from this natural occurrence. It makes you pause and reflect while watching the showers from our window. It makes you realize that there are terrific life lessons you can learn from it. Can't you feel that?" Napatanga naman ang bata sa sinabi ng lalaki hanggang sa magsalubong ang kilay ng batang Yvonne.