The Last Quarantine

Season 3: Episode 12

"Ah . . ." Sambit ko nang magmulat ako ng mga mata. Hingal na hingal, ang tanging naaninag ko lang ay ang pulang liwanag na nang-gagaling sa kisame.

Huminga akong muli ng malalim na hinihinga. Dito ay napangiwi na ako nang hindi inaasahang maramdaman ang kirot mula sa batok ko. Para bang mababasag ang ulo ko sa sakit. Iyong tipong, mabibiyak ito sa dalawa.

I sigh once more. Hoping that it could help me ease the pain but no, it never happen. Nagmulat na lang akong muli ng mga mata. I was about to stretch my arms when all of a sudden, I discovered that rope is tied up all over my body.

Nanlaki ang mga mata ko. Sinundan iyon ng pwersahan kong pag-alis ng mga tali sa aking kamay, katawan at paa. Pero walang nangyari. Patuloy akong nakagapos. Walang laban. Walang armas.

"Nasaan ako?" Bulong ko sa sarili. May halong kaba ang nanginginig kong boses.

I started to examine the whole space where I am at. Dito ay nalaman kong nakahiga pala ako sa isang higaan. Nakasandig ito sa pader dahilan para makita ko ang nasa harap ko.

From my spot, I can clearly see red lights coming from the lights of the ceiling. Bagama't tahimik ang buong paligid, hindi ko maiwasan ang labis na kabahan dahil sa mga naamoy ko. This is much closer to the deadly smell of the zombies. Napakasangsang ng buong paligid na animo isang tambakan ng mga nabubulok na bangkay.

"Tangina . . ." Napalunok ako ng laway. Hindi alam kung ano na ba ang nangyayari. Nangangapa sa gitna ng pulang mga ilaw.

Pero bigla akong natigilan nang may maramdaman akong kumaluskos mula sa gilid ko. Mabilis pa sa alas-kwatro ang ginawa kong paglingon sa dakong iyon.

At ganoon na lang ang gulat ko nang makita ang napapangiwing mukha ni Manuel. Pakisap-kisap siya ng mga mata. Halatang kagigising niya lang. At kagaya ko, halos mag-wala siya nang malamang nakagapos na pala siya.

"Hey, Manuel. I am here." I whispered with a volume that could let him hear me.

"Sir?!" He yelled and that hurts my head. I wince as I hush him.

He seems to notice the pain I've gained from what he did. Siya na mismo ang nagpahina sa boses niya. "Nasaan na tayo, Sir? Bakit ganito?"

I swallowed hard. Umigting ang panga ko. "Hindi ko rin alam." Napapikit ako sa sakit ng ulo ng subukang alalahanin ang lahat.

"Sir, nasaan na sina Briela at Santhy?" Manuel mumbled again. That earned him a sigh from me. Right, nasaan na sila? Ang huling naaalala ko kasi ay bigla na lang kaming nawalan ng malay noong pumasok kami sa building kung saan nag-landing ang mga parachute namin.

"I also don't know." Kumunot ang noo ko. "We really have to escape from this--" sinubukan kong muling pwersahin ang mga lubid na bumabalot sa akin pero walang nangyari, para bang nakikipaglaban lang ako sa sarili kong pasensya. "Putangina, paano tayo makakawala dito? Kailangan kong masiguradong ligtas ang anak ko!"

"The rope is well tied up, Sir." Manuel tries to pull the rope against the bed but it was to no avail. "Halatang bihasa sa ganitong bagay iyong nag-tali sa atin. Mukhang wala talagang balak na paalisin tayo dito."

Sa narinig ay bigla akong pinagpawisan ng malamig. Para bang dumagdag lang ito sa kabang nadarama ko noong mapansin ko ring hindi normal ang lamig ng paligid. Dulot ba ito ng aircon? O sadyang kinakabahan na talaga ako?

Pero ganoon na lang ang ginawang pag-kalabog ng dibdib ko nang bigla, may narinig kaming mga boses. Matitinis ito. Halatang galing sa mga babae. Ngunit hindi ko talaga kinaya nang biglang tumindi ang sangsang ng amoy sa buong paligid. Halos maduwal ako sa baho noon. Hindi na ito kinakaya ng sikmura ko, napansin ko na lang na bigla na lang nangasim ang tiyan ko.

"Gising na pala kayo!"

Nanlaki ang mga mata ko. Kasabay ng unti-unting pag-awang ng bibig ko dahil sa kilabot.

"Oh, don't give me that look Daddy! Lalo akong na-ho-horny!" Humalakhak siya. Matapos ay napatingila siya sa kisame dahilan para makita ko nang buo ang sugat sa leeg niya. Ilang inches na lang ay mapupugot na ang ulo niya.

Napatingin ako kay Manuel. Katulad ko ay kitang-kita ko ang pamumutla ng kanyang mukha. Napalunok na lang ng laway. Nanginginig akong muling ibinaling ang tingin sa mga buhay na bangkay.

Right now, we are infront of six female zombies. Lahat sila ay mukhang kasing edad lang ni Santhy. Nakasuot sila ng maiiksing damit na nababalutan ng dugo dahil sa mga sugat na natamo nila.

They are all laughing as if we are a comedy show.

Pero nagulat ako nang bigla silang natahimik. Wala silang imik sa nagdaang isang minuto. Nakangiti lang sila sa amin nang malambing. Pero iba ang sinasabi ng mga mata nila-- kamatayan.

And then I gasped when they started to walk towards us. With their eyes popping out of their faces, their bruises flashing proudly and their smell that screams terror.

That moment, I am not ready to welcome my own death.