"ဒီေန႔ေ၀လႊမ္းေရာထက္မာန္ဦးေရာက မလာတာလား။"
မင္းဥာဏ္၏ ေမးခြန္းကို ထိုကေလးတသိုက္သည္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ တံု႔ျပန္ၾကသည္။
"ေနမေကာင္းတာလား။ ဘာျဖစ္လို႔မလာတာလဲ။"
"သူတို႔ေန႔လည္ကတည္းက အျပင္ထြက္သြားတာ ခုထိ ျပန္မေရာက္လာေသးဘူးထင္တယ္။"
ထိုအသံတိုးတိုးေလးသည္ မင္းဥာဏ္ကိုျပန္ေျဖျခင္းမဟုတ္။ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း တီးတိုးေျပာလိုက္တာကို မင္းဥာဏ္နားစြန္နားဖ်ားၾကားသြားတာသာ ျဖစ္သည္။ ေရွ႕မွာ မတ္တပ္ၾကီးရပ္ျပီး ေမးေနတဲ့ မင္းဥာဏ္ကိုေတာ့ အာရံုမစိုက္ၾက။
"အျပင္ထြက္သြားၾကတာလား။"
ထိုသို႔တည့္ေမးလိုက္ျပန္ေတာ့လည္း မေျဖၾကျပန္။ အခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ကို ဖံုးကြယ္ေပးေနၾကတာကို သိလိုက္တာမို႔ မင္းဥာဏ္လည္း ဘာမွထပ္ေျပာမေနေတာ့။ မေက်မနပ္ႏွင့္သာ မင္းဥာဏ္ေရရြတ္လိုက္မိသည္။
"အဲ့ကေလးႏွစ္ေကာင္ ေတာ္ေတာ္အက်င့္ပ်က္ေနတာဘဲ။"
အခ်င္းခ်င္း ခပ္တိုးတိုးေျပာေနၾကတဲ့ အသံေတြသည္ တိတ္က်သြားေလသည္။ မင္းဥာဏ္စိတ္ဆိုးသြားတာကို ထိုကေလးေတြ သေဘာေပါက္သြားပံုရသည္။ White Board ေပၚမွာ စာေရးဖို႔အတြက္ မင္းဥာဏ္ ေဆာ့ပင္ကို လွမ္းကိုင္လိုက္သည္။ မင္းဥာဏ္ေက်ာခိုင္းလိုက္သည္ႏွင့္ စကားသံေတြက တဖန္ျပန္ထြက္ေပၚလာျမဲ။
"အခုခ်ိန္ထိ မလာေသးရင္ ျပန္မေရာက္ေသးတာဘဲေနမွာ။"
"သူတို႔ကလည္း သူတို႔ဘဲ။ တီခ်ယ္ၾကီးကိုမွ မေၾကာက္မလန္႔။"
"ေဟ့ေကာင္ေတြ။ အဲ့ႏွစ္ေကာင္ခိုးမ်ားေျပးသြားတာလား။ ခြီး။"
White Board ေပၚစာေရးေနတဲ့ မင္းဥာဏ္ရဲ႕လက္ထဲက ေဆာ့ပင္ေလးဟာ ေရွ႕တက္မသြားေတာ့။ ခံရခက္လွတဲ့ ကသိကေအာင့္ ခံစားခ်က္သည္ အဓိပၸါယ္မဖြင့္ႏိုင္။
"စာက်က္ဆိုမက်က္ဘူး။စကားေတြက်ေတာ့ မ်ားလိုက္တာ။ ဒီပံုျပီးရင္ မင္းတို႔ကို တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ Label တပ္ခိုင္းမယ္။ အခုစာၾကည့္ထားၾက။"
YOU ARE READING
AFFECTION-နှောင်ကြိုး(ေႏွာင္ႀကိဳး)
RomanceUnicode Version "နုငယ်စဉ်က ၊ သံယောဇဉ်သည် ရက်လနှစ်တို့ ၊ ရှည်ကြာပါလည်း အကွာအဝေး ၊ မိုင်ပေါင်းရာချီ ဖြတ်တောက်နိုင်ရန် ၊ မစွမ်းသာသည်။ သစ္စာနှင့်တည် ၊ မေတ္တာမှန်က ကင်းစင်ဒုက္ခ ၊ ဒီဘ၀မယ် လောကနိဗ္ဗာန် ၊ မင်းနှင့်တည်သည် ရစ်ချည်ဖွဲ့သည့် ၊...
