" ေမာင္ေရ ... ထမင္းဗူးေလးလုပ္ပါဦး ၊ ေနာက္က်ကုန္ေတာ့မွာပဲ ။ ေစာေစာထပါလို႕ေျပာထားရက္သားနဲ႕ အခုေတာ့ဟိုမမွီဒီမမွီျဖစ္ကုန္ေတာ့မယ္ "
ေစာေစာစီးစီးပင္ အဖြားႀကီးတစ္ေယာက္လို ဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္ေျပာဆိုေနသည့္ရာျပည့္ေၾကာင့္ ခိုင္ၿမဲခမ်ာအပ်င္းဆံုးျဖစ္သည့္ အိပ္ယာေစာေစာထရသည့္အလုပ္ကိုလုပ္ခဲ့တာေတာင္ အေျပာအဆိုကမလႊတ္ ။ အရင္တုန္းကက် ေမာင္အိပ္ေရးပ်က္မွာစိုးလို႕မႏိုးတာဆိုၿပီး ဂ႐ုစိုက္ခဲ့သမွ် ဒီကေလးနဲ႕က်မွ ေအာက္သက္ကိုေၾကေနေအာင္လုပ္ရတာပဲ ။ ထမင္းဘူးပါသည့္ျခင္းေလးကိုစားပြဲေပၚတင္ၿပီး ပူတူးေလး၏ပါးကိုညစ္ကာ ခိုင္ၿမဲကခ်စ္စႏိုးနင့္ေျပာလိုက္သည္ ။
" ပါပါးလို႕ေခၚၾကည့္ ၊ ပူတူးေလးစားခ်င္တဲ့မုန္႕ေတြအမ်ားႀကီး၀ယ္ေကြ်းမယ္ "
ကေလးကသူ႕ကိုၾကည့္ရံုၾကည့္ၿပီး ႏူတ္ခမ္းကလႈပ္လႈပ္ရြရြျဖစ္ေနေပမယ့္ စကားသံကေတာ့ထြက္မလာ ။ သူစကားေျပာတာကရာျပည့္တစ္ေယာက္တည္းကိုမလို႕ သူနဲ႕ဒီကေလးၾကားမသိလိုက္တဲ့ရန္ညိဳးေတြရွိေနလားဟု ခိုင္ၿမဲေတြးမိသြားသည္ ။
" ပါပါးရာကိုခ်စ္လား "
ကေလးက ေခါင္းညိတ္သည္ ။ ခိုင္ၿမဲကသူ႕ကိုယ္သူလက္ညိဳးထိုးျပလိုက္သည္ ။
" ဒီကပါပါးကိုေကာ "
ကေလးဆီကဘာတုန္႕ျပန္မႈမွမလာဘဲ ႏူတ္ခမ္းကလႈပ္စိလႈပ္စိႏွင့္ပင္ ။ သူသေဘာေပါက္ၿပီ ကေလးကသူ႕ကိုမယံုၾကည္ေသးဘူးပဲ ။ သူကဒီကေလးကိုမခ်စ္တာမဟုတ္ ၊ ခ်စ္ေပမယ့္ကေလးတစ္ေယာက္ကိုဘယ္လိုျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ရမလဲဆိုတာကိုမသိတာေၾကာင့္ သူနဲ႕ကေလးကအနည္းငယ္စိမ္းေနေသးတာျဖစ္သည္ ။ အခ်ိန္ေတာ့ယူရမွာေပါ့ ။ အခုမွ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ပဲရွိေသးတာကို ။
ရာျပည့္ကထမင္းဘူးကိုတစ္ခ်က္စစ္ၾကည့္ၿပီးေနာက္ ပူတူးေလးကိုဖိနပ္၀တ္ေပးလိုက္သည္ ။
" ပူတူးေလးရဲ႕ပထမဦးဆံုးေက်ာင္းတက္တဲ့ေန႕ဆိုေတာ့ တျခားကေလးေတြနဲ႕မိတ္ဆက္လို႕ရေအာင္ ေစာေစာသြားမွရမယ္ ။ သူ႕အေျခအေနကိုတစ္နာရီေလာက္ေစာင့္ၾကည့္ၿပီးမွ အလုပ္ကိုသြားမလို႕ ။ ဒါနဲ႕ေလ ေမာင္အလုပ္ကျပန္ေရာက္ရင္ ပူတူးေလးစားဖို႕ မုန္႕ေလးေတြ၀ယ္လာပါဦး "
