Küçük Kadınlar

Dördüncü Bölüm

Ertesi sabah Meg içini çekerek söylenmeye başlamıştı. "Ah, yeniden işe koyulmak bazen nasıl da zor geliyor!"

Artık tatil sona ermişti. Eğlence içinde geçen bir haftadan sonra yeniden işe başlamak ona çok zor geliyordu. Jo, uzun uzun esnedi. "Keşke hep Noel olsa! Ne güzel olurdu değil mi?"

"Eminim her zaman tatil olsaydı şimdi eğlendiğimizin yarısı kadar bile eğlenemezdik," dedi Meg. "Tabii yine de partilere gitmek, sonra arabayla eve kadar getirilmek, sürekli okumak ve dinlenmek, hiç çalışmamak büyük bir zevk. Hep böyle bir hayatı olan kızlara imrenmişimdir."

Sonra iki kız, kardeşleriyle birlikte kahvaltıya oturdular. Anlaşılan o sabah herkesin bir problemi vardı. Tatilden sonra çalışmaya başlamak hiçbirine kolay gelmiyordu. Birer birer sıkıntılarını dile getirirlerken anneleri de o gün postaya verilmesi gereken bir mektubu bir an önce bitirmeye çalışıyordu.

Sonunda Meg, "Hadi bakalım," dedi, "boş lâf karın doyurmayacağına göre bir an önce işimize gitsek iyi olur."

Jo ablasına cesaret vermek için onun omzunu okşadı. Sonra yolları ayrıldı. Buz gibi soğuk bir hava vardı. Kar yağıyordu. Çalışıp didinmek zorundaydılar. Yürekleri, gençliğin bitip tükenmeyen istekleri ile doluydu ama yine de mutlu olmaya çalışıyorlardı.

Babaları Bay March, bir zamanlar şanssız bir arkadaşına yardım etmeye çalışmış ve o arada da kendi malını mülkünü kaybetmiş bir adamdı. İki büyük kızı çalışmaya karar vermişler ve babalarına yalvarıp yakarmışlardı. Hiç değilse kendi yüklerini babalarının sırtından almak istiyorlardı. Sonunda babaları razı olmuş, kızlar da bütün güçleriyle çalışmaya koyulmuşlardı.

Meg, zengin bir ailenin çocuklarına dadılık yapıyordu. Fazla para almamasına rağmen çocukları çok sevdiği için işinden memnundu.

Jo ise March Halanın yanında çalışmaya başlamıştı. March Hala topaldı. Bu yüzden kendisine hizmet edebilecek güçlü kuvvetli birine ihtiyacı vardı. Bir gün Jo'yu yardımcı olarak yanına almayı teklif etti. Jo, bu işten hiç hoşlanmamıştı. Ancak daha iyi bir iş bulamayacağı için bu teklifi kabul etmek zorunda kalmıştı. Sonra da huysuz halasıyla herkesi şaşırtacak kadar iyi geçinmeye başlamıştı. Bir gün aralarında şiddetli bir tartışma yaşanmış ve Jo paltosunu kaptığı gibi eve dönmüştü. Artık dayanamayacağını söylüyordu. Ama March Halanın öfkesi çabuk dağılırdı. Kızı yine yanına çağırmak için arkasından adam yollamıştı. Bunun üzerine Jo da direnememişti. Aslında o da bu huysuz ve yaşlı kadını seviyordu.

Jo'yu oraya bağlayan bir başka neden daha vardı; March Halanın evindeki büyük kitaplık. March Enişte öldükten sonra burası tozlarla, örümceklerle kaplanmıştı. Jo nazik ve yaşlı bir beyefendi olan eniştesini çok iyi hatırlıyordu. March Enişte sağ iken Jo onun kalın ciltli kitapları ile oynar, tren yolları, köprüler yapardı. March enişte Latince kitaplarındaki garip resimleri Jo'ya gösterir, bunlara bakarak çok güzel hikâyeler anlatırdı. Bay March, Jo'ya sokakta ne zaman rastlasa ona mutlaka zencefilli çörek alırdı.

Loş ve tozlu bir yer haline gelen bu kitaplık kısa zamanda Jo'nun cenneti olmuştu. March Hala öğle uykusuna dalar dalmaz Jo bir an önce kendisini kitaplığa atmaya bakardı. Büyük bir koltuğa gömülüp okumaya dalar ve kendinden geçerdi. Derken halası seslenir, onu çağırıp yapılacak bir iş söylerdi. Meg nasıl şımarık çocuklardan yaka silkiyorsa, Jo da halasının saçmalıklarından iyice bıkmıştı.

Diğerleri gibi Beth'in de kendine göre sıkıntıları vardı. Arada bir o da üzüntüye kapılır, iyi bir piyanosu olmadığı, ders alamadığı için gizlice ağlardı. Müziği o kadar çok seviyordu ki o eski aletten çıkan seslerin kötülüğüne aldırmadan sabırla, durmadan çalışırdı. Keşke ona yardım edecek birisi olsaydı! Kimse, Beth'in piyanonun sararmış tuşlarına damlayan gözyaşlarını görmüyordu. Beth, ne kadar yorulmuş olursa olsun kardeşlerini ve annesini kıramaz, ne zaman isteseler onlara piyano çalardı. İçinden umutla, "İyi bir insan olmaya devam edersem, günün birinde hayalimdeki piyanoya kavuşabileceğim," diye düşünürdü.