Bir asker ve yârinin hikâyesi...
"Bu sevda
Bende bittiğinde
Sende başlarsa,
Seni asla affetmem."
"Akif Karan," dedim uzun zaman sonra ilk kez konuşurken. İsminin güzelliğine yandım. "Ben senin mesleğinden gocunmuyorum. Aksine gurur duyuyorum. Ama se...
Önceki bölüme gelen yorumlar için çok teşekkür ederim. Aynı performansı bu ve bundan sonraki bölümlerde de görmek temennisiyle. Yorumlarınıza dönemedim, üzgünüm. İnternetim kısıtlı olduğundan bir önceki bölümdekilere ancak yanıt verebildim. Oylamalardaki tutarsızlık beni üzüyor. Arada 100 kişilik bir fark var. Unutabilirsiniz ama lütfen emeğe saygı gösterip okuyorsanız oylayın.
Çiftimiz bu bölümde dolu dolu anılar biriktirmeye devam ediyor. Bol Berceste ve Akif Karan'lı bir bölüm oldu. Satır aralarını çiçeklendirin bakalım.
Keyifli okumalar diliyorum.
Okuduğunuz saati paylaşır mısınız?
♡
ON SEKİZİNCİ BÖLÜM ♤
LÂCİVERT GÖZ ÇEMBERİNDE ÇİÇEKLER AÇTIRAN KADIN
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
♤
Güneşin ışıklarına karşı parlayan göğün en koyu rengine sahip lâcivert gözlerinin içinde kaybolmak ve siyah, gür kirpiklerinin arasında yaşamak istiyordum. Daima göç etmeye zorlanmış, yurtsuz, yuvasız kalmıştım.
Akif Karan ellerimi tuttukça, kanayan yaralarıma merhem oldukça kalbim asıl yurdunu bulmuş ve oraya yerleşmek istercesine ona meylediyordu. Uçmadan göçmeye mecbur kalmış kuşlar misali Akif'in sınırlarında kendime bir yuva inşa etmek, kimseye hesap vermeden huzurla orada onunla, sevdiğim ve değer verdiğim insanlarla yaşamak istiyordum. Öz ailemden geriye hiçbir şey kalmazken onun ailesi bana aile olmuştu. Yıllar sonra sıcacık bir aileye kavuşmuştum.
Annemin vefatından sonra ben asla bir yuva edinememiştim. İnsanlar tarafından itilip kakılmak küçük yüreğime ağır gelmişti. Omuzlarıma yüklenen o ağırlıkla bedenimde sayamadığım kadar çok yara açılmıştı.
O yaraları da sarmaya hazırlardı. Defne ve Argun ağabey bana koşulsuzca evlerini açtıktan sonra aramızda çok sıkı bir bağ oluşmuştu. Artık kendimi kimsesiz hissetmiyordum. Sırtımı yaslayabileceğim bir ağabey ve kız kardeşe sahiptim. Bana içtenlikle kızım diyen bir kadın vardı. Kanatları altına alıp beni göğsünde saklamak isteyen bir adama her şeyimle amadeydim.
Akif Karan avcunda tutmaya devam ettiği elimi daha sıkı kavrayarak, parmaklarıyla avuç içimdeki çizgilere dokundu. Tenimdeki şefkatli dokunuşlarına alışıyordum. Onun korkusuzca bana adım atışı cesaretlenmemi sağlıyordu. Ellerimden tutup yere düşmemi engelliyordu. Düştüğüm yerden nasıl kalkmam gerektiğini öğretiyordu. Güçsüz olmadığımı ve kimseye boyun eğmeden kendi başıma yürüyebileceğimi göstermişti bana.
