ဆားယယ် [ အရိုင်းဆန်စွာ ပြေးလွှားခြင်း ]

Part 14(zawgyi)

Chapter 14;ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရွက္ဖို႔ေကာင္းတယ္လို႔ မခံစားရဘူးလား။

Busကားသည္သခ်ိဳင္းမွတ္တိုင္မွၿမိဳ႕လယ္
ေခါင္မွတ္တိုင္ဆီ ေျပးဆြဲေနလွ်က္ရွိသည္။

မွတ္တိုင္ႏွစ္ခုမေက်ာ္ခင္ ကုေဖးအိပ္ၿပီးလိုက္လာခဲ့သည္။သူ႕အိမ္ႏွင့္နီးတဲ့မွတ္တိုင္ ေရာက္သည့္အခါ သူ႕မ်က္လုံးမ်ားျပန္ပြင့္လာသည္။
အခ်ိန္ကား ည၈နာရီျဖစ္၏။သူ ဖုန္းကို ထုတ္ၾကည့္ၿပီး ဖုန္းမ်က္ႏွာျပင္ေပၚမွာ က်န္ခ်န္ဆီမွ မက္ေဆ့ခ်္ဝင္,မဝင္ကို တစ္ခ်က္စစ္ၾကည့္လိုက္တယ္။ဘာမက္ေဆ့ခ်္မွမဝင္ထားေခ်။

ကုေျမာင္ ပို႔ထားသည့္မက္ေဆ့ခ်္ တစ္ေစာင္တည္းရွိ၏။
-ညစာ စားၿပီးၿပီ။

သူအိမ္ျပန္ေနာက္က်ေသာရက္မ်ားတြင္ညစာ
ခ်က္ဖို႔အခ်ိန္မရွိ၍၊ထိုရက္မ်ားတြင္ ကုေျမာငသည္တိုက္ေလွကားေအာက္ထပ္ရွိအိမ္နီးနား
ခ်င္းဆိုင္မ်ားမွာသြားစားေလ့ရွိ၏။ထို႔ေၾကာင့္လကုန္ရက္တိုင္း အိမ္ဆိုင္မ်ားကိုေငြရွင္းေပးရသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ စိတ္ကူးေပါက္ခ်ိန္မ်ိဳးဆိုလွ်င္သူတို႔အေမသည္ထမင္းတစ္နပ္ခ်က္ေကြၽးေလ့ရွိသည္။သူမလက္ရာကေကာင္း၍
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံးႀကိဳက္ေပမဲ့ထိုအခ်ိန္မ်ိဳးသည္ အရမ္းႀကဳံေတာင့္ႀကဳံခဲ၏။

ကုေဖး စာျပန္လိုက္သည္။

-မင္း ေအာက္ထပ္ဆိုင္မွာသြားစားတာလား...

-အင္း။

သူဖုန္းကိုအိပ္ကပ္ထဲျပန္ထည့္ၿပီး၊Busကား
ေပၚမွ ဆင္းဖို႔ရန္အတြက္ busကားတံခါးနားသို႔ေလွ်ာက္သြားလိုက္တယ္။ေကာင္မေလးသည္တစ္ေန႕တစ္ျခားေအးစက္လာၿပီး၊သူမဆီမွ မက္ေဆ့ခ်္မ်ားကိုေ႐ႊလိုတန္ဖိုးထားေနရသည္။

သူတို႔ဇာတိၿမိဳ႕တြင္ည၈နာရီဆိုေသာအခ်ိန္ကိုေနာက္က်ေနၿပီသတ္မွတ္၍ရ၏။လမ္းမႀကီးတစ္ေလွ်ာက္ဖြင့္ထားတဲ့စတိုးဆိုင္မ်ားေတာင္ ပိတ္သြားၿပီျဖစ္သည္။ရံဖန္ရံခါ တစ္ေယာက္
ေယာက္အျပင္ထြက္ၿပီး ဖဲသြားရိုက္ေလ့ရွိၾကသည္။မိသားစုစတိုးဆိုင္ဆီဦးတည္၍ကုေဖး လမ္းေလွ်ာက္လာစဥ္တြင္၊ဆိုင္ဝင္ေပါက္ေရွ႕တြင္ မတ္တပ္ရပ္ေနသည့္လူတစ္ေယာက္ကို လွမ္းျမင္လိုက္ရ၏။မွိန္ဖ်ဖ်လမ္းမီးေအာက္တြင္ ထိုလူက အေအးသက္သာေအာင္ခုန္ဆြ
ခုန္ဆြလုပ္ေနမွန္း သူ အတပ္ ေျပာနိုင္သည္။