မနတ္ခင္းသည္ ထက္မာန္ဦးရဲ႕ ၾကက္ျခံထဲက ၾကက္မေတြရဲ႕ ကေတာ္ကေတာ္ေအာ္သံႏွင့္ သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ျဖစ္ေနသည္။ လႊမ္းကေတာ့ မနတ္အေစာၾကီးကပင္ ရြာထဲက ေမြးလူနာပင့္ေရာက္လာေလရာ ပါသြားျပန္ေလသည္။ မိုးေ၀သည္ ဘာအထုတ္အပိုးမွ မပါလာေသာ္လည္း ထက္မာန္ဦးတို႔ရဲ႕ အိမ္ေပၚကေန အခုထိ မဆင္းႏိုင္ေသး။ ကိုယ္တိုင္ကလည္း မငတ္ရံုတမယ္ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနရလွ်က္ရွိေလရာ မိုးေ၀အတြက္ ဘာလက္ေဆာင္မွ ထည့္မေပးႏိုင္။
"ဖုန္းတစ္လံုးေလာက္ေတာ့ ၀ယ္သင့္တယ္။ မင္းတို႔ကိုဆက္သြယ္လုိ႔ရေအာင္။"
"လုပ္မေနနဲ႔။ ဖုန္းက အိမ္ထဲလိုင္းမမိဘူး။"
ထက္မာန္ဦးရဲ႕ ျပန္ေခ်ပမူေၾကာင့္ မိုးေ၀က ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့ေပ။ အိမ္ေရွ႕ကအုတ္ေလွကားေပၚေျခခ်လိုက္တဲ့အခ်ိန္ ထက္မာန္ဦးေနာက္ကေန မိုးေ၀ကို လွမ္းေခၚလိုက္ေလသည္။
"ေဟ့ေကာင္။"
"ဘာလဲ။ေျပာ။"
မိုးေ၀သည္ ျပန္မည္ၾကံကာမွအေႏွာင့္ ၀င္သလိုႏွင့္စိတ္မရွည္တဲ့ပံုဖမ္းျပီး လွည့္ၾကည့္သည္။
"အိမ္ေလးကိုေျပာေပး။ငါကေတာင္းပန္ပါတယ္လို႔။"
"ေတာင္းပန္တာကဟုတ္ျပီ။ ငါကဘာဆက္ေျပာရမလဲ။ မင္းအိမ္ေထာင္က်သြားျပီလို႔ေျပာရမွာလား။"
မိုးေ၀သည္ ထံုးစံအတိုင္း ရြတ္ေနာက္ေနာက္ႏွင့္။ ထက္မာန္ဦးမွာ မ်က္ေစာင္းၾကီးတစ္ခ်က္သာခဲလိုက္ႏိုင္ျပီး ထပ္လည္း ဒင္းကို ေဆာင့္မကန္ႏိုင္ေတာ့။ မိုးေ၀က ထက္မာန္ဦးရဲ႕ ရံႈ႕မဲ့ေနတဲ့မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ျပီး ရယ္သည္။
"ဒါဆိုဘယ္လိုေျပာရမွာလဲ။"
"ငါကေတာင္းပန္ပါတယ္လို႔သာ ေသေသခ်ာခ်ာေျပာလိုက္။ သူနားလည္မွာပါ။ ငါ့ေဖ့စ္ဘြတ္အေကာင့္မွာ အိမ္ေလးကို Tag ထားတဲ့ post ေတြရွိတယ္။အဲ့ကေန ရွာျပီးသြားေျပာတာဘဲျဖစ္ျဖစ္။ အာ။ အဲ့လိုၾကီးက်မေကာင္းပါဘူး။ မင္းကိုယ္တိုင္ အျပင္မွာသြားေျပာရင္ေရာ။ အဲ့လိုလည္း မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ငါကိုယ္တိုင္ဘဲ ေျပာသင့္တာလား။ ဒါေပမယ့္...။"
YOU ARE READING
AFFECTION-နှောင်ကြိုး(ေႏွာင္ႀကိဳး)
RomanceUnicode Version "နုငယ်စဉ်က ၊ သံယောဇဉ်သည် ရက်လနှစ်တို့ ၊ ရှည်ကြာပါလည်း အကွာအဝေး ၊ မိုင်ပေါင်းရာချီ ဖြတ်တောက်နိုင်ရန် ၊ မစွမ်းသာသည်။ သစ္စာနှင့်တည် ၊ မေတ္တာမှန်က ကင်းစင်ဒုက္ခ ၊ ဒီဘ၀မယ် လောကနိဗ္ဗာန် ၊ မင်းနှင့်တည်သည် ရစ်ချည်ဖွဲ့သည့် ၊...
