"ကယ္ၾကပါ.....ကယ္ေပးပါ......ကယ္ေပးပါ........"
ကုတင္ေဘးကစားပြဲေလးေပၚ ေခါင္းေမွာက္လို႔ ေမွးခနဲ႕အိပ္ေပ်ာ္သြားစဥ္ ဂေယာင္ေျခာက္ျခား၊ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာမ်ားၾကားမွ ထြက္ေျပးရန္ႀကိဳးစားေနသူတစ္ေယာက္လို
ေအာ္ဟစ္ေနသည့္အသံႏွင့္အတူ ၿငီးျငဴသံၾကားရၿပီး
လက္ကိုတင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ကိုင္ခံလိုက္ရသည္မို႔ လူကနိုးတစ္ဝက္ျဖစ္ေနရာမွ လုံးလုံးကိုနိုးသြားရေလၿပီ။
"ကယ္ပါ......ကြၽန္ေတာ့္ကို......ကယ္ပါ............"
ေအးစက္ေနသည့္လက္တို႔က ေရခဲတုန္းကိုကိုင္ထားရသလိုပင္။ နႏၵမိုးေန၏ တစ္ကိုယ္လုံးကလည္း ေအးစက္ၿပီး ျဖဴေဖ်ာ့ေနသည္။ ေသြးမရွိေတာ့သည့္လူလို အသားေတြပါတုန္ရီေနေလသည္။ ဆရာဝန္ကိုေျပးေခၚလို႔ တစ္ေယာက္တည္း ျပာယာေတြခတ္ေနမိသည္ကအမွန္။
တကယ့္ကိုကေမာက္ကမျဖစ္စရာအတိပင္။
ဘယ္အခ်ိန္မွ ဒီေကာင္ေလးသတိရမည္လဲ။ ဘယ္လိုေၾကာင့္
ဒီေလာက္ေတာင္ ဖ်ားနာေနရသည္လဲ။ ဤအဖ်ားမ်ိဳးကရက္ရွည္အဖ်ားမ်ိဳးပင္။ တစ္ရက္တည္းနဲ႕ခ်က္ခ်င္းေတာ့
ထိုသို႔မျဖစ္နိုင္ပါ။ အားနည္းေနသည္မို႔ ျဖဴေဖ်ာ့ေနၿပီး ဘယ္လိုေၾကာင့္ ေသြးမရွိသူလိုျဖစ္ကာ အၿပိဳၿပိဳအလဲလဲျဖစ္ေနသည္လဲ။ မစားမေသာက္ပဲမ်ားေနသည္လား။ ဉာဏ္သုနဲ႕ျပသနာတက္ကာ ျပတ္ဆဲၾကသည္က ရက္ပိုင္းပဲရွိေသးသည္မဟုတ္လား။
.................
"ေရ.....ေရ ဆာတယ္ ေဖေဖ၊ ေမေမ......"
မ်က္ဝန္းမ်ားကေတာ့မဖြင့္ေသးပါပဲ လက္ကေလးေတြလႈပ္ကာ ေရေတာင္းေနသည့္ေကာင္ေလး သတိရလာၿပီေနမည္။
"ေရလား......."
ေဖေဖ့အသံလဲမဟုတ္ေသာ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ရဲ႕အသံ။ ေမေမေရာမေရာက္ေသးဘူးလား။ ေဖေဖေရာ ဘယ္အငယ္အႏွောင္းအိမ္မွာလဲ။ ကႊၽန္ေတာ္ေဆး႐ုံေရာက္ေနတယ္ေလ လာမေတြ႕ၾကဘူးလား။ မ်က္လုံးဝန္းမ်ားပင္မဖြင့္ရေသး ဝမ္းမမနည္းစိတ္တို႔က ရင္ထဲအျပည့္ကိန္းဝပ္ေနသည္မို႔ မခံစားနိုင္ေတာ့သည့္နာက်င္ျခင္းေတြက မ်က္ရည္အျဖစ္ၿပိဳပါတယ္။ ေဆး႐ုံအနံ႕အသက္ေတြရသည္။ သူနာျပဳနဲ႕ပဲထားခဲ့ျပန္ၿပီေနမည္။ မ်က္ဝန္းမ်ားပင္ မဖြင့္ခ်င္ ေသပစ္လိုက္ခ်င္ပါေတာ့သည္။
